woensdag 18 mei 2016
dinsdag 17 mei 2016
De zwarte kat
'Nog heden ten dage heet het een voorteken van geluk wanneer een zwarte poes onze wegen kruist'.
Hercule Poirot
Bron: 'Uit Poirots praktijk', Agatha Christie
maandag 16 mei 2016
'De mens 'gedachtenleeskampioen' van de natuur
Bron: Leidraad, Alumni magazine, zomer 2016, Universiteit Leiden
zondag 15 mei 2016
zaterdag 14 mei 2016
vrijdag 13 mei 2016
Verbrand, verdronken of ….
De smaken van een heks
'Ben jij verbrand of verdronken?'.
Sinds ik me op het heksenpad begeef, is dit een vraag die me af en toe gesteld wordt. Door een mede-heks. Een vraag die ik – gek genoeg – helemaal niet gek vind.
Deze vraag stellen vrouwen (mannen misschien ook, maar daar heb ik tot op heden geen ervaring mee) die herinneringen hebben aan een vorig leven als heks nu eenmaal aan elkaar.
En waarom ook niet.
Als je beiden antwoordt: 'Ik heb op de brandstapel gestaan', dan schept dat toch een soort band.
Zegt de een echter: 'Ik ben verdronken' en de ander 'Ik ben verbrand', dan valt er een pijnlijk soort stilte. Een stilte waaruit spreekt: 'Zij is anders dan ik.... maar in welk opzicht?'.
Van zulke vraagstukken kan een mens in diep gepeins verzinken, waardoor het gesprek nog verder stilvalt en daardoor nog pijnlijker wordt.
Het is dan zaak om snel een ander gespreksonderwerp te vinden, om de relatie niet onherstelbaar te verstoren.
Nu zijn er – gek genoeg – behalve deze twee smaken (verbranden of verdrinken) nog een paar opties die ik graag aan de hand wil doen.
Waarom reik ik deze mogelijkheden aan? Omdat....
Er valt mij 1 ding op bij de twee standaard genoemde opties:
Het zijn mogelijkheden vanuit 'Slachtofferschap'. En, het rare is, als ik iets niet kan rijmen met elkaar, dan is het het 'heks-zijn' en 'slachtofferschap'.
Dit besef kolkte al een tijdje in mijn bewustzijn, toen ik op een dag ergens las: 'Alle vrouwen die er prat op gaan op de brandstapel te zijn ge-eindigd of zijn verdronken als heks zijn Geen echte heksen geweest. Dit zijn gewoon vrouwen geweest die ten prooi zijn gevallen aan (dorps)roddelarij. De echte heks liet zich namelijk niet vangen. Zij voorzag het gevaar waarin zij en haar dierbaren verkeerde(n) en nam op tijd passende maatregelen. Daar was ze heks voor'.
Toen ik dit las, moest ik grinniken. 'Mooi', dacht ik, 'een heks laat zich niet vangen. Nu niet en nooit niet'.
Neemt niet weg dat ook ik een werkelijk schrijnende herinnering heb aan een schandelijke tocht door een stadje op een kar. Mijn dochtertje (in dat leven had ik blijkbaar een dochtertje... in dit leven niet) huilend langs de kant van de weg. Een hartverscheurend 'Mama!', een uitgestoken handje. Daarna verzengende vlammen, gepaard met de diepst denkbare pijn. Huiver tot in mijn ziel.
Of ik daar als heks stond of als een eenvoudige vrouw die ten prooi was gevallen aan de machtslust van een mede-vrouw.... Tja.
De andere kant van dit verhaal is dat er wellicht wel degelijk echte heksen zijn verbrand dan wel verdronken, maar dat dat vuurmeesters dan wel watermeesters waren. Het is mogelijk dat zij ervan genoten en naar uitkeken op deze wijze verbonden te worden met hun wezenlijke element. Maar, dat wisten de inquisiteurs natuurlijk niet...
Als ze hadden beseft dat ze deze mensen een weldaad bezorgden, dan zouden ze er accuut mee zijn gestopt.
Zijn er nog meer opties? Ja, die zijn er. Ik geef er een paar. Ter herinnering ende vermaak.
* De onzichtbare heks: zij wist zich goed te verstoppen in het bos. En omdat zij 1 was met de zon, de maan, de sterren en Moeder Aarde kon zij als geen ander opgaan in de natuur. Versmelten met bomen was 1 van haar veel gebruikte tactieken.
* De sjamanistische heks: zij was daadwerkelijk in staat te veranderen in een dier. Als vogel voelde zij zich het meest vrij en kon zo eenvoudig wegtrekken uit een riskant gebied.
* De militante heks: zij had als rol - de minnares van de inquisiteur en tevens het 'lek' van de inquisitie. Deze heks heeft niet alleen op risicovolle wijze haar eigen vege lijf gered, maar ook dat van haar zusters, broeders en hun kinderen.
* De flexibele heks: zij trad toe tot een klooster ver van haar eigen woonplaats en maakte daar of carriere d.m.v. haar magische capaciteiten, of ze verdween in het ongeziene als kluizenares. Veelal moest dit type oppassen uiteindelijk niet door de mand te vallen wegens plotseling niet te beteugelen geneeskrachtige vermogens. Hoewel veel 'mirakelen' in die tijd toegeschreven werden aan 'de Heer' of interventie door Maria.
Zaak was voor deze heks om niet in ijdelheid te vervallen, door te claimen dat Zij verantwoordelijk was voor deze 'mirakelen', want dan was ze alsnog de pineut.
* De verbindende heks: zij had vrienden bij de kerk, zoals priesters die de uitgebreide kruidenkennis van de heks zeer konden waarderen en die oog hadden voor haar menslievendheid. Deze heks kreeg in het geheim vrije uittocht van de priester.
* De onverbiddelijke heks: Zij vormde het grootste risico voor de inquisitie. Zij deinsde er niet voor terug om oprukkende inquisiteurs en hun trawanten met 1 blik te doden.
Tot zover.....
Deze lijst is lang niet volledig.
Deze lijst gaat zover als mijn herinnering gaat....
'Ben jij verbrand of verdronken?'.
Sinds ik me op het heksenpad begeef, is dit een vraag die me af en toe gesteld wordt. Door een mede-heks. Een vraag die ik – gek genoeg – helemaal niet gek vind.
Deze vraag stellen vrouwen (mannen misschien ook, maar daar heb ik tot op heden geen ervaring mee) die herinneringen hebben aan een vorig leven als heks nu eenmaal aan elkaar.
En waarom ook niet.
Als je beiden antwoordt: 'Ik heb op de brandstapel gestaan', dan schept dat toch een soort band.
Zegt de een echter: 'Ik ben verdronken' en de ander 'Ik ben verbrand', dan valt er een pijnlijk soort stilte. Een stilte waaruit spreekt: 'Zij is anders dan ik.... maar in welk opzicht?'.
Van zulke vraagstukken kan een mens in diep gepeins verzinken, waardoor het gesprek nog verder stilvalt en daardoor nog pijnlijker wordt.
Het is dan zaak om snel een ander gespreksonderwerp te vinden, om de relatie niet onherstelbaar te verstoren.
Nu zijn er – gek genoeg – behalve deze twee smaken (verbranden of verdrinken) nog een paar opties die ik graag aan de hand wil doen.
Waarom reik ik deze mogelijkheden aan? Omdat....
Er valt mij 1 ding op bij de twee standaard genoemde opties:
Het zijn mogelijkheden vanuit 'Slachtofferschap'. En, het rare is, als ik iets niet kan rijmen met elkaar, dan is het het 'heks-zijn' en 'slachtofferschap'.
Dit besef kolkte al een tijdje in mijn bewustzijn, toen ik op een dag ergens las: 'Alle vrouwen die er prat op gaan op de brandstapel te zijn ge-eindigd of zijn verdronken als heks zijn Geen echte heksen geweest. Dit zijn gewoon vrouwen geweest die ten prooi zijn gevallen aan (dorps)roddelarij. De echte heks liet zich namelijk niet vangen. Zij voorzag het gevaar waarin zij en haar dierbaren verkeerde(n) en nam op tijd passende maatregelen. Daar was ze heks voor'.
Toen ik dit las, moest ik grinniken. 'Mooi', dacht ik, 'een heks laat zich niet vangen. Nu niet en nooit niet'.
Neemt niet weg dat ook ik een werkelijk schrijnende herinnering heb aan een schandelijke tocht door een stadje op een kar. Mijn dochtertje (in dat leven had ik blijkbaar een dochtertje... in dit leven niet) huilend langs de kant van de weg. Een hartverscheurend 'Mama!', een uitgestoken handje. Daarna verzengende vlammen, gepaard met de diepst denkbare pijn. Huiver tot in mijn ziel.
Of ik daar als heks stond of als een eenvoudige vrouw die ten prooi was gevallen aan de machtslust van een mede-vrouw.... Tja.
De andere kant van dit verhaal is dat er wellicht wel degelijk echte heksen zijn verbrand dan wel verdronken, maar dat dat vuurmeesters dan wel watermeesters waren. Het is mogelijk dat zij ervan genoten en naar uitkeken op deze wijze verbonden te worden met hun wezenlijke element. Maar, dat wisten de inquisiteurs natuurlijk niet...
Als ze hadden beseft dat ze deze mensen een weldaad bezorgden, dan zouden ze er accuut mee zijn gestopt.
Zijn er nog meer opties? Ja, die zijn er. Ik geef er een paar. Ter herinnering ende vermaak.
* De onzichtbare heks: zij wist zich goed te verstoppen in het bos. En omdat zij 1 was met de zon, de maan, de sterren en Moeder Aarde kon zij als geen ander opgaan in de natuur. Versmelten met bomen was 1 van haar veel gebruikte tactieken.
* De sjamanistische heks: zij was daadwerkelijk in staat te veranderen in een dier. Als vogel voelde zij zich het meest vrij en kon zo eenvoudig wegtrekken uit een riskant gebied.
* De militante heks: zij had als rol - de minnares van de inquisiteur en tevens het 'lek' van de inquisitie. Deze heks heeft niet alleen op risicovolle wijze haar eigen vege lijf gered, maar ook dat van haar zusters, broeders en hun kinderen.
* De flexibele heks: zij trad toe tot een klooster ver van haar eigen woonplaats en maakte daar of carriere d.m.v. haar magische capaciteiten, of ze verdween in het ongeziene als kluizenares. Veelal moest dit type oppassen uiteindelijk niet door de mand te vallen wegens plotseling niet te beteugelen geneeskrachtige vermogens. Hoewel veel 'mirakelen' in die tijd toegeschreven werden aan 'de Heer' of interventie door Maria.
Zaak was voor deze heks om niet in ijdelheid te vervallen, door te claimen dat Zij verantwoordelijk was voor deze 'mirakelen', want dan was ze alsnog de pineut.
* De verbindende heks: zij had vrienden bij de kerk, zoals priesters die de uitgebreide kruidenkennis van de heks zeer konden waarderen en die oog hadden voor haar menslievendheid. Deze heks kreeg in het geheim vrije uittocht van de priester.
* De onverbiddelijke heks: Zij vormde het grootste risico voor de inquisitie. Zij deinsde er niet voor terug om oprukkende inquisiteurs en hun trawanten met 1 blik te doden.
Tot zover.....
Deze lijst is lang niet volledig.
Deze lijst gaat zover als mijn herinnering gaat....
Abonneren op:
Posts (Atom)