Nou ben ik dol op dingen vinden op straat. Er is op elke wandeling wel iets geks, moois en/of betekenisvols te vinden. Op straat. Langs de weg. Heel leuk.
Soms neem ik mee wat ik vind.
Soms laat ik het liggen.
Als het iets is waarvan ik denk:'Daar zoek iemand zich op dit moment vast rot naar', dan leg ik het of iets meer in het zicht. Of ik raak het niet aan en staar er alleen maar in kinderlijke verrukking naar.
Maar soms... heel soms... grijp ik in.
Zoals gisteren.
Het blauwe doosje met de tekst 'You only live once' lag te dicht bij het kerkhof om zomaar te laten gaan.
Daarom heb ik het op het muurtje van het kerkhof gezet. Met de lichte hoop dat het er daar 's avonds nog zou staan. Om een foto te kunnen maken. En gelukkig. 's Avonds stond het er nog.
You only live once.
Of het waar is ... dat weet ik niet.
Het zou kunnen.
Het zou ook zomaar niet kunnen.
You only live twice... zou James Bond zeggen.
En, als een kat heeft negen levens heeft, hoe zit dat dan met de mens?
Vragen te over.
Gelukkig zijn er altijd mensen die er een theorie op na houden. Zo ook de 'Reincarnatie-theorie'. k Word om de een of andere mij onbekende reden altijd ongelooflijk gelukkig van het lezen over Reincarnatie. Erg blij was ik van de zomer dan ook toen ik het vroege materiaal van Hans ten Dam vond. In de kringloopwinkel. 'Ring van Licht, deel I en II'. Prachtig werk op basis van persoonlijk onderzoek, en dat van anderen, naar gevallen van 'herinnering'. Van vorige levens.
Een ervaring in mijn leven tot nu toe, heeft me er wel van doordrongen dat er meer mogelijk is dan zomaar rechttoe rechtaan. Een ervaring zoals er zich nog maar een zo duidelijk heeft voorgedaan, als toen. Een regressie, een herinnering van een - mogelijk - vorig leven... met meerdere mensen tegelijk.
Op een dag bevond ik me in een heel oud pand, ergens in Den Haag / Scheveningen. In dat pand bevond zich een loopbaanbureau. Eentje dat 'spiritueel bewust' was. Nu was ik helemaal niet met spiritualiteit bezig geweest, in mijn leven. k Was meer van het rationele. Het feitelijk. De Wetenschap. Niks geen zweverig gedoe. Daar had ik in mijn kinderjaren al genoeg gedoe mee gehad.... Nee, dank je wel.
Maar, er was in die periode iets vreemds aan de hand.
Het universum leek open te scheuren.
Er kwamen mensen op mijn pad die me doordringen aankeken en me zaken over mezelf vertelden die zij onmogelijk konden weten.
Er kwamen boeken op mijn pad, over Kabbalah, Magie, Soefisme, Katharen, Kruiden, Aura's en chakra's, archetypes, kaartlezen, energetische reinigen ... en ik begreep ze op een vreemde manier allemaal. Tot in het diepst van mijn ziel.
Aan het begin van die periode liep ik dus bij dat loopbaanbureau. En op een dag, ik zat te wachten op een ontmoeting met mijn coach, zat ik aan de lange leestafel in een van de mooie, nostalgisch aandoende vertrekken te wachten. Met mij aan tafel zat een man. Hij was een klein beetje ouder dan ik. En we raakten in gesprek. Het was een grappige man. Een boekhouder. En hoewel hij standaard leek op het eerste gezicht, in zijn licht beige pak, was hij dat bij een tweede blik toch helemaal niet.
Quasi wanhopig liet hij me weten dat hij echt niet meer wist wat hij moest doen. En dat terwijl hij een gezin had, een vrouw, kinderen, een huis, een hypotheek. Altijd een boekhouder geweest. Geen vuiltje aan de lucht en ineens.... Kaboem... Wist hij het niet meer.
Ik geloof dat ik zoiets heb gemompeld als: 'Komt me bekend voor', met dat verschil dat ik geen boekhouder was en ben. Integendeel.
Een paar dagen daarvoor had de adjunct-directeur me met zo'n raadselachtige blik gevraagd: 'Wat wilde je worden toen je kind was?'.
Diezelfde vraag plopte in me op toen ik de boekhouder die geen boekhouder meer was zijn beklag hoorde doen. En direct daarop... Had ik de vraag gesteld:
'Wat wilde je worden toen je kind was?'.
En vanaf dat moment veranderden de wetten die golden in die specifieke kamer. Want, wat er gebeurde, was dat ik door het dagelijkse gezicht van de man tegenover mij, een ander gezicht zag schemeren. Zijn gezicht, maar dan als priester. En op het moment dat ik de priester in hem gewaar werd, zei hij:
'Priester'.
'Ja, ik zie hem', stelde ik als diagnose. En alsof iets het in mij over nam, begon ik te orakelen....:
'Dat ben je ooit geweest'.
Op dat moment verscheen er een nieuwe speler op het toneel. Een jongedame. Wit jack. Spijkerbroek. Blonde paardenstaart. Zij wilde de twee schuifdeuren in onze kamer openen, om aan te schuiven bij een workshop die daar plaats had.
Zij komt binnen en ik zeg, nadat ik de priester in de man naast mij heb benoemd: 'En dat is een heks'. Terwijl ik naar haar wijs. Om te vervolgens naar mezelf te wijzen en te zeggen: 'En ik ben een tovenares'.
Het gekke is...
Het is natuurlijk heel gek om zoiets te doen. En te zeggen. Zomaar plompverloren tegen een moderne vrouw die binnenkomt, zeggen: 'Dat is een heks'. Ze had boos kunnen worden. Of beledigd kunnen zijn.
Maar nee...
Ze draaide zich naar me om, keek me zeker aan en zei: 'Ja, dat klopt. Dat is Echt zo'.
Nadat ik haar informatie als vanzelfsprekend had ontvangen, draaide ik me terug naar de man en zei: 'En wij kennen elkaar'.
We bleven nog een paar seconden zo zitten.
Als een tableau vivants.
Daarna draaide de vrouw zich om en ging de andere kamer binnen.
Ondertussen draaide bij mij, innerlijk, de film nog door.
De vrouw en ik bevonden ons in een klooster.
Buiten raasden de vlammen.
De man die naast me zat, de priester, hield een deur voor ons open en zei op gehaaste toon: 'Vlug, vlug, hierheen'.
Daarna keerde ik terug naar het Hier en Nu.
Het beeld verdween.
De man tegenover mij keek wazig langs me heen.
Ik haalde hem terug met de mededeling: 'Er bestaat zoiets als reincarnatie'.
Waarop hij zei: 'Ja, dat begin ik nu ook te geloven'.
En op dat moment kwam mijn coach binnen om me op te halen voor ons gesprek. De man heb ik daarna niet meer gezien. Waarschijnlijk was deze ontmoeting voldoende.
Deze ontmoeting is me - uiteraard - wel altijd bij gebleven. Het heeft mij er van doordrongen dat er meer mogelijk is dan zomaar alleen rechttoe rechtaan. Zelf kun je weleens flarden opvangen van historisch aandoende gebeurtenissen waarbij je het gevoel hebt dat het ook een stukje van je eigen geschiedenis betreft. Maar, zo'n ervaring met drie mensen tegelijk... En ook nog eens expliciet, hardop uitgesproken. Dat was nieuw voor mij. Maar, blijkbaar... kan dat ook.
Wat was dan de betekenis van het doosje dat ik vond achter het kerkhof?
Een omen?
Momento mori?
Gedenk te sterven?
Of was het een handvat?
Graag wilde ik nog voor het einde van dit jaar een stukje schrijven over Reincarnatie. Waarin de gebeurtenis verwerkte als voorbeeld van wat ook mogelijk is. Ik wist alleen niet hoe te beginnen. Zonder al te doceerderig over te komen. Ik had geen idee. Dus liet ik het maar. Los.
Toen vond ik het doosje.
En na even daarop ingevoeld te hebben, wist ik....
Iets, het universum, mijn eigen onderbewust, reikt me een handvat aan.... om mijn artikel te beginnen.
Mooi he
Met alles up and downs....
Het is en blijft een wonderlijk iets.
Live
Nog zoveel te ontdekken.
