Nieuwe kijk op (de ziekte van) Graves

Twee jaar geleden werd ik - een van de 'Magie enzo' - schrijvers - met spoed naar het ziekenhuis doorgestuurd. Mijn schildklier-hormoon was rijk vertegenwoordigd in mijn bloed. Oorzaak: een veel te snel werkende schildklier.

De oorzaak daar weer van: de ziekte van Graves.
Een auto-immuunziekte waarbij je eigen lichaam je schildklier aanvalt, waardoor die te snel gaat werken.

Met alle gevolgen vandien. Je schildklier stuurt, hoorde ik toen, namelijk Al je processen in je lichaam aan. Dus, je denkprocessen, je hart, menstruatiecyclus... Alles.

Ik ging totaal over de kop.

Het behandeltraject waar ik toen in ging, via het LUMC, bestond uit een jaar Strumazol slikken, dit is een medicijn dat je schildklier tijdelijk stillegt. Een vervangend hormoon, omdat wel al je processen gaande te houden. En, in de eerste zes weken nog een medicijn om mijn hart weer tot rust te brengen.
Een heftige kuur. En dat in een periode waarin ik net had besloten uit het reguliere systeem te stappen en alleen nog maar met kruiden te werken... Ehm... Had gekund, maar mijn huisarts - die een achtergrond heeft in de homeopathie - vertelde me later dat er inderdaad geen kruid tegen gewassen was. Een conclusie waar ik zelf na een intensieve speurtocht ook op gekomen was.

Nu zijn er twee mogelijkheden met de ziekte van Graves. 50% blijkt na het Strumazol-traject genezen. De andere 50% van de mensen blijft ziek. Het is de enige schildklier aandoening waarvan mensen kunnen genezen. Tenminste, zo is de opvatting binnen de reguliere geneeskunde.
Genees je, dan heb je geluk. Genees je niet, dan ga je een vervolgtraject in waarbij de eerste stap is: een radio-actieve jodiumpil slikken ('de slok'), waarbij je dus als het ware chemisch gecastreerd wordt, in die zin dat het radioactieve jodium de werking van je schildklier stillegt. Voorgoed. Wat dan rest is dat je de rest van je leven een aanvullend hormoon moet blijven slikken. Het komt echter voor dat het radio-actieve jodium niet afdoende is. In dat geval wordt je schildklier operatief verwijderd.

Nu is onze schildklier een orgaan dat zich om onze luchtpijp heen bevindt... dus... Geen fijn idee om daar op die plek dat orgaantje operatief te laten verwijderen!

Nu bevond ik me in die periode in een uiterst intuïtieve fase. Ik keek door sluiers heen, mede onder invloed van die te snel werkende schildklier achteraf gezien. De vraag die ik had, was er een aan mezelf. Namelijk: 'Wat is de achterliggende oorzaak van mijn ziekte?'.

Daarop plopten een heleboel associatieve gedachten op rond de naam van de ziekte. De ziekte van Graves.

Op z'n Engels uitgesproken.
Een wat macabere naam.
Graves.

Ik ben de ziekte vorm gaan geven, vanuit mijn eigen creatieve intuitieve vermogens en zo kwam ik uit op een aantal bewoners van het Tovenaarshuis. Waarbij een personage de uitwerking werd van de ziekte zelf: Antonin Graves. Een vampier.
Meet him hierrrr... :  http://tovenaarshuis.blogspot.nl/2014/04/20.html

Tegelijk dook in nog verder mijn eigen schaduw in. Een proces dat al aan de gang was en waarin ik, aan de hand van kundige begeleiders (een psycholoog, een intuitief tekenares, een paramedisch therapeute die tevens sjamane is, een goede vriend met veel ervaring, zelfkennis en kennis van magisch processen), al stappen had gezet.

De ziekte van Graves werd mijn begeleider en uitnodiging om nog dieper in mezelf af te zakken.
En zo kwamen er nieuwe begeleiders bij. Op papier en energetisch: Aleister Crowley, een zwarte magiër uit de vorige eeuw. Anton Szandor Lavey plopte op nadat ik aan de slag was gegaan met Antonin Graves.

Het verder afzakken in mijn eigen schaduw heb ik bij de hand genomen door hun werk te lezen en te resoneren met hen en de energie die voor Lavey leidend was. Mijn queest in de duisternis stopte bij een genootschap van de Temple van Seth en dat zich bezighoudt met lucide vampirisme.
'Aha...', dacht ik toen... en realiseerde me dat het allemaal leuk en aardig is dat binnen New Age kringen en via een populair blad als de Paravisie aandacht is voor Lucide dromen.... maar wees je ervan bewust dat het niet alleen de hemel is die je daar treft.

Leerzaam.
Inzichtgevend.
Ook in mezelf.

Want, uiteindelijk kwam ik tot de ontdekking: We Vampieren Allemaal. Zo ook ik. De een wat
bewuster (de lucide vampieren), maar de meesten zijn zich hiervan volstrekt niet bewust. Of beter... willen zich hiervan niet bewust zijn.

Om een lang verhaal kort te maken. Graves was de aangever van mijn queest door de duisternis.
Met als resultaat dat ik vorig jaar september te horen kreeg: 'U bent genezen'.

Wat fijn.
Wat een opluchting!
Leven!

Of zoals Lavey stelt: live = evil.

Nu is het volgens mij zo, dat zodra je een ingrijpende ziekte of aandoening hebt doorgemaakt, dat er nog een tijdje onzekerheid blijft doorsijpelen. Het vertrouwen in het eigen lichaam moet groeien. Zo ook bij mij.

Ik heb echt af en toe nog dat ik een reality check uitvoer. Wordt de synchroniciteit wat al te hoog. Zie ik door de sluiers van de werelden heen... Stapje terug. Voelen. Check.

Vandaar dat mijn queest rond de ziekte van Graves ook nog niet rond is. Een paar weken geleden was het een jaar geleden dat ik medicijn-vrij was. Weer een mijlpaal. Maar toch... stel je voor dat...

En op dat moment...
Op zo'n moment...
In die fase...
Met die vraagstelling...
Die angst....

..... staat er ineens een vriendin op die een boek aanreikt over psychologische processen van 1300 ziekten, op zoek gaat naar de beschrijving van de ziekte van Graves (die dan de ziekte van Graves-Basedow blijkt te heten, waarop zij gelijk zegt: 'Gronding!' Hoe WAAR!).

En dan lees je (ik) de beschrijving... en tranen rollen over mijn wangen.
En dan lees je (ik) de kernoplossing... en kippenvel loopt over mijn huid.
En dan lees je (ik) de conclusie:

'Je bent goed zoals je bent, vertrouw je wezen. Wees niet bang van jezelf en zeg: welkom! (...) Je emoties, je zwarte gevoelens kunnen nooit een bedreiging voor je vormen als je ze maar laat doorkomen, ze observeert en verwerkt. Onderdruk ze niet!'.

En dan weet ik:

'Het Is Goed'.