Klaarblijkelijk afkomstig van de supermarkt. Op weg naar huis.
Met zijn opgewekte kinderstemmetje vraagt hij aan zijn vader: 'Nemen we het geheime weggetje?'. De vader, zich ineens voelbaar bewust van de vrouw die vlak voor hem loopt - in mini-jurk, met hooggehakte laarzen, alsof ze op het punt staat naar een verjaardag te gaan - antwoordt op minzame toon: 'Ja, wij nemen het geheime weggetje'.
Het jongetje dartelt blij naast zijn vader verder en begint alvast uit te leggen, hoe ze dan moeten lopen. 'Het geheime weggetje is daar'.
De vader en zijn zoontje lopen ietsje sneller dan de vrouw die - nu nog - ietsje voor hen loopt. Maar zij, nieuwsgierig geworden naar het meermaals aangehaalde 'geheime weggetje' vergeet voor het gemak even dat zij op weg is naar een verjaardag waar zij wordt verwacht en waar ze zich op verheugt. Zij vertraagt haar pas.
En komt zo naast de vader te lopen.
Ze kijkt het jongetje met een guitige blik aan en vraagt op saamzweerderige toon: 'Hebben jullie een geheim weggetje?'.
'Ja!', roept het jongetje enthousiast en hij begint al te wijzen in de richting waar het weggetje zich zou bevinden.
De vrouw brengt een vinger naar haar mond en zegt op gedempte toon: 'Maar, ssst, als het een geheim weggetje is, moet je dat niet vertellen'.
Dan kijkt de man naast haar haar even voorzichtig aan. Een klassiek heerschap in donker blauwe lange jas. Een schuine scheiding in zijn eens zwarte haar dat nu hier en daar wat voorzichtig oplicht in grijstinten.
Zij vangt zijn ietwat gekwelde blik.
Iets vermoeids trekt over zijn wangen.
Iets treurigs spreekt uit zijn ogen. Grijs.
Ouderdom die in zet. Net iets te vroeg.
Een baan die goed verdiend. Maar, net iets te zwaar.
Een huwelijk dat spetterend begon, maar waar een zweem van sleur ingetrokken is.
Zoals... verwacht?
Zoals... dat gaat.
Het onvermijdelijke inderdaad ... niet vermeden?
Het jongetje kwettert vrolijk verder. Vol van het geheime van het geheime weggetje. Zo vol dat er wel over gesproken Moet worden. Geheim of niet.
De vrouw voelt zijn energie sprankelen. En de vermoeidheid van de man daarnaast.
Met iets treurigs en een voorzichtige hang naar avontuur vertrouwt hij haar vluchtig toe: 'Iets geheims. Het is een manier om het dagelijkse spannender te maken'.
De vrouw grinnikt. Lacht hem vriendelijk toe.
'Dat is de clou', zegt ze raadselachtig.
En ze vertraagt haar pas.
Het 'James Bond- syndroom'.
Het geheime om het dagelijkse te bestrijden.
Het geheime als bron van energie.
De routine doorbreken.
Door een twist te geven aan iets dat gewoon gewoon is.
Zoals de weg tussen supermarkt en huis.
Een wereld scheurt open.
De vrouw lacht.
En vertraagt haar pas nog iets verder.
Zodat ze achter het jongetje en zijn vader komt te lopen.
Een spijkerbroek.
Keurige zwarte schoenen.
Gepoetst.
Verzorgd.
Klassiek op zaterdag.
Casual.
Het zakelijke vel van door de week hangt nog in een flard om zijn lichaam. In de vorm van de lange donkere blauwe jas en de keurige schoenen.
De vader en zijn zoontje praten samen verder over het 'geheime weggetje'. Waarbij de vader steeds even een blik naar achter werpt. Voorzichtig. Zo, dat zij het niet ziet.
Maar zij ziet.
En ze glimlacht.
Ze laat ze begaan.
De twee.
Met hun geheim.
Dat toch zo dringend gedeeld moet worden.
Dan staat het jongetje ineens stil.
Zijn vader naast hem.
Er zit een bocht in de weg.
De vrouw gaat rechtdoor. Naar de verjaardag.
Het jongetje kijkt de vrouw dwingend aan: 'Hier is het geheime weggetje'. Hij wijst naar de bossage aan de kant van de weg. En inderdaad, er loopt een weggetje door de bosjes. Met daarachter een rij riante huizen.
De vrouw houdt haar pas even in en zegt vriendelijk: 'Ik zal niet kijken als jullie het geheime weggetje nemen. En als ik het toch per ongeluk zie, dan zal ik het aan nie-mand vertellen. Want, het is Jullie geheim'.
Het jongetje lijkt niet tevreden.
DIT geheim Moet gedeeld worden.
Zij, die mevrouw, zij Moet dit weten.
Er is een geheim weggetje.
En dat loopt Hier.
Ze heeft het gezien.
Uiteraard.
Ze heeft immers een neus voor geheime weggetjes.
Dat zit in haar bloed.
Maar toch, doet ze... alsof ... ze het niet ziet. En niet weet.
Discreet.
Geheim is geheim.
En soms maakt geheim het dagelijkse draaglijker.
Maar soms ook niet.
Je kunt je er aan verwarmen.
Je kunt je er aan branden.
Een paar geheimen van jezelf ... prima.
Maar daar bovenop ook nog eens de geheimen van anderen....?
De vader en het zoontje slaan af.
Zij loopt door.
Zij kijkt niet.
Ze kijkt niet.
'Ik kijk niet', neemt ze zich voor.
Tot ze een helder stemmetje beschuldigend, vragend, dwingend, smekend om aandacht hoort roepen:
'JE KEEK!'.
Ze houdt haar pas in.
Even.
Ze kijkt.
De man staat bij een van de mooie huizen.
Steekt zijn sleutel in het slot.
Zij lacht.
Opnieuw.
Steekt haar hand op.
En zwaait.
Dan is ze ineens weg.
Voor de klassieke man en zijn dol op geheimen zijnde zoontje.
Ze is ineens weg.
Terwijl ze er tegelijk gewoon nog is.
Ze loopt verder.
Verder.
En nog veel verder.
Over haar eigen 'geheime weggetje'.
Daar loopt ze nog steeds.
Tot in lengte van dagen.
En daarna.
- X -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten