Het CV van een heks

Er was eens.... een heks. Gewoon... een heks. Een wat allerdaagse mevrouw die voor haar gevoel en naar haar eigen mening helemaal niet opviel of uit de toon viel.

Deze mevrouw, die dus wel degelijk een heks was, besloot op een mooie rustige morgen een dagje te  gaan winkelen. Gewoon, winkelen, zoals allerdaagse heksen dat weleens doen. En dus ging ze naar de grote stad. Zelf woonde ze niet in de grote stad. Ze hield voor wat haar allerdaagse omgeving betrof meer van rustig en overzichtelijk. Het leven van een heks was soms al druk en hectisch genoeg. Daar hoefde haar dagelijkse omgeving dus niet nog eens een schepje bovenop te doen. Vond ze.
 
Ze nam haar scooter, startte, vloog omhoog net boven de stoep - zoals alleen heksen-scooters dat kunnen -, zoefde door het lichte wolkendek heen zo... hupla... naar de grote stad. Waar ze binnen een mum van tijd aankwam.

Eenmaal in de grote stad aangekomen, parkeerde ze - naadloos opgaande in het gewone
mensenleven - haar heksen-scooter. Zette 'm met een toverspreuk op slot en ... wandelde de winkelstraat in.

Het was een rustige morgen. 'Dat is lekker, geen kip te bekennen, laat staan wat mensen. Heb ik fijn de winkels voor mij alleen. Kan ik heerlijk op mijn gemakje kijken zonder graaiende dames om me heen'. Misschien wat egoïstisch gedacht van deze heks, maar ach... dat was nu eenmaal wat ze op dat moment dacht.

'Maar eerst, voordat ik echt ga winkelen... een plas!', want ja, ook heksen moeten weleens ... een plas. Zeker als ze net door de toch ietwat frisse en vochtige lucht hebben gereisd om op de plaats van hun bestemming te komen. Dat reizen door lucht dat werkt, hoe je het ook went of keert, toch een beetje op de blaas.

Dus, eerst op zoek naar een plas-gelegenheid en dan ook gelijk maar een kopje koffie.
Om op te warmen en voor de gezellig.

De heks drentelde wat heen en weer, kon niet echt iets geschikts vinden, dat er gezellig genoeg uitzag, totdat... totdat ze langs een groot gebouw kwam waarop met uitnodigende roze letters stond:

'Vrouw & Carrière beurs. Voor de ambitieuze vrouw!'.

De heks hield even stil en mompelde zachtjes voor zich uit: 'Vrouw & Carrière beurs. Voor de ambitieuze vrouw!'. Ze mompelde zo zachtjes, haast alsof ze een nieuwe toverspreuk voor zichzelf aan het droog-oefenen was. Na de derde keer mompelen schoot ze in de lach. Met name het stukje 'Voor de ambitieuze vrouw!' deed iets in haar kriebelen. Ergens onder in haar buik.

Een onwillekeurige giechel ontsnapte haar wat haar er gelijk aan deed herinneren dat ze nodig moest plassen. 'Weet je wat', dacht ze, terwijl ze even om zich heen keek, alsof er iemand zou zijn die haar kon betrappen op iets ondeugends, 'weet je wat... wat als ik het eens daar probeerde... Even een plas en dan... stiekem even binnen glippen. Kijken wat daar gaande is... Eens kijken wie die ambitieuze vrouwen zijn en ... misschien ontdek ik zo ook wel... de ambitieuze vrouw in mij...'.

En zoals het een echte heks betaamt, aarzelde ze niet om nog niet ontdekte kanten in zichzelf te exploreren en sloop ze - zichzelf haast onzichtbaar makend - op haar tenen naar binnen. Haar schoudertas voor de zekerheid dicht tegen zich aan geklemd. Dat gaf haar een veilig gevoel.

Want veilig... veilig voelde deze heks zich allerminst. Want nu... oeh... nu... begaf ze zich in een wereld waar ze voor haar gevoel... helemaal niet thuishoorde en ... al helemaal niet gewenst was.
Wat had ze immers te bieden? Deze heks. Een toverspreuk voor het kunnen laten vliegen
van je scooter. Handig, maar niet wenselijk om te delen met een heleboel mensen.
Want, wat als iedereen ineens door de lucht wilde gaan vliegen met zijn of haar scooter?
Daar zou de politie natuurlijk niet om staan te springen. Want hoe oh hoe controleer je
dan op snelheidsovertredingen? En wat te doen met het ontbreken van stoplichten in de
lucht?

Nee, besloot de heks, over het kunnen laten vliegen van haar scooter... daar zou ze wijselijk haar mond over houden.

Maar, wat dan?

De heks had werkelijk geen idee, dus ging ze zonder enig idee te hebben, maar gewoon
naar binnen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ze ging naar binnen. En kwam gelijk uit voor een balie. Achter de balie een keurig uitziende jonge juffrouw in een donkerblauw pakje, een nette paardenstaart en een geel sjaaltje rond haar hals.
'Goedemorgen', zei de jonge juffrouw netjes. 'Ehhh... ja, goedemorgen', antwoordde de heks haar een beetje verlegen. Verlegen met de plotselinge aandacht, geheel en al gericht op haar. Ze drukte haar schoudertas nog maar wat dichter tegen zich aan, voor het gevoel van veilig.

'Heeft u zich ingeschreven?', ging de jonge juffrouw met de paardenstaart op
professionele toon verder.

'Ehhh... nou, nee, kijk... ik ... ehhh... ik ... liep net langs en ik dacht.... 'Goh, kom, laat ik eens ... kijken.... daar... bij de ambitieuze mevrouwen, ziet u... en', hakkelde de heks onzeker. 'Oh, geen probleem, hoor. U bent zonder inschrijving ook welkom. De entree is gratis, inclusief de koffie...'. 'En het toilet?', vroeg de heks snel, want ja, dat was toch het voornaamste, als ze heel eerlijk was. 'Ja, het toilet is ook gratis', antwoordde het paardenstaartenmeisje vlot en vaardig. 'Het enige dat ik van u nodig heb, zijn uw gegevens. Wat is uw naam?'

'Mijn gegevens... oh... ehhh... Feodora Leuterlang'.

'Hoe zegt u? Fe-o-dora? Ja... Leuter...lang?', met snelle vingers typte de juffrouw haar naam in een keer foutloos in. Een mirakel, tenminste wat de heks betrof. Meestal hadden mensen ontzettend veel moeite, met name met Feodora.

'En uw beroep?'
'Heks', dat kwam er tenminste zonder haperen uit.

Het meisje keek haar kalm maar met enigszins spottende blik aan en herhaalde bijna
gnuifend: 'Heks?'.

'Ja', knikte de heks en zei verder niets.
'Ja maar', het paardenstaartenmeisje keek even naar het plafond, 'dat Kan toch niet!'.
'Wat niet?'
'Nou, dat u een heks bent! Als beroep!'.

De heks beet even op haar lip. Dacht met een frons in haar voorhoofd diep na en zuchtte: 'Daar heb je gelijk in... Het is geen beroep... Het is wie ik ben'.
Waarop het paardenstaartenmeisje nog maar eens haar blik naar het hemelse plafond
wierp en zuchtte: 'Nou, goed dan... heks'.

Na zo nog een paar invuloefeningen te hebben doorlopen - 'Opleiding?' 'School voor Magie'... zucht - mocht de heks naar binnen. Met ter hoogte van haar boezem een 'badge' met daarop de aanduiding:

Feodora Leuterlang
Heks

En zo liep de heks toch enigszins trots met haar boezem ietsje meer dan anders vooruitgestoken de zaal binnen die het paardenstaartenmeisje haar had aangewezen.

Meteen werd ze met een vriendelijke, maar toch wat zakelijk aandoende, glimlach ontvangen door een mevrouw in een donkergrijs pak.
'Goedemorgen, mevrouw. Heeft u uw CV bij zich? Geeft u die maar aan mij, dan zal ik u
van feedback voorzien.'

De heks keek haar even verrast aan, begreep maar de helft van de haar toegesproken boodschap en stamelde... 'Mijn CV? Had ik mijn CV mee moeten nemen? Oh, maar... maar dat is toch reuze onhandig... Die hangt op mijn zolder en is... toch echt veel te groot voor mijn schoudertas'. Ze liet haar schoudertas op wat onhandige wijze zien aan de onmiskenbare carrière mevrouw.

De mevrouw met het zakelijke pak keek haar met verbazing aan en zei: 'Maar, nee, mevrouw... niet de installatie van uw centrale verwarming, maar uw curriculum vitae natuurlijk!'.

De heks keek schrikachtig om zich heen en vervloekte zichzelf haast om het feit dat ze ooit, lang geleden het vak Latijn had laten vallen...
Maar, ze hernam zich, want door alle zenuwen en nervositeit die ze zich door haar spontane actie door haar nieuwsgierigheid te volgen op de hals had gehaald, herinnerde ze zich ineens weer... dat ze nodig moest plassen.

'Het toilet', zei ze dan ook ineens daadkrachtiger dan voorzien. 'Kunt u mij ook vertellen... beste carrière mevrouw... Waar vind ik hier het toilet?'.

De carrière mevrouw keek haar wat verstoord aan, want tja, ze zat hier toch echt niet alleen om mensen de weg te wijzen naar het toilet. Dat was wat weinig ambitieus. Maar, onze heks had daar even geen boodschap aan en vervolgde haar weg... naar het toilet. Ontdeed zich van de plas.
Bleef nog even zitten. En vroeg zich af: 'Wat nu?'.

Al snel ging haar een lichtje op: 'Koffie!'.

Ze hees zich weer in haar kleren, trok het toilet door, waste haar handen, nam een slokje water, stifte haar lippen ietsje bij, haalde haar handen even door haar haren terwijl ze haar hoofd ondersteboven hield. Iets dat haar op gegrinnik kwam te staan van twee mevrouwen die ook net binnen kwamen drentelen voor een plas.

Maar, zoals het een heks betaamt, had onze heks niet eens door dat er om haar gegrinnikt werd... er waren belangrijker zaken en wel: 'Koffie!'.

Dus, trok ze door de zaal op zoek naar de stand met koffie.
Die vond ze.
Genoegzaam nam ze plaats in een gezellig ingericht lounge-gedeelte en leunde
ontspannen achterover in dikke rode kussens op een blank houten bank.
Zo bleef ze een tijdje zitten. Zitten kijken naar alle mensen, voornamelijk vrouwen, die
aan haar voorbij trokken. Vrouwen in alle soorten en maten. Je kon het zo gek niet
bedenken of ze was er. Dik, dun, lang, kort, et cetera.

Behalve... behalve... heksen, tenminste... dat dacht de heks. De heks dacht, terwijl ze daar zo op het bankje koffie zat te drinken: 'Ik ben hier vast de enige heks... Dat is ook wat fraais... Helemaal alleen...'. Een snik voer even door haar heen.
Ze liet het maar toe, want tja, een heks is ook haar gevoel. Dus liet ze het toe.
Daarna snoot ze haar neus.
Nam nog een laatste slok.
Stond op en drentelde verder over de beursvloer.

Ze keek een beetje rond.

Bleef even staan luisteren naar carrière mevrouwen in mooie pakken die op zelfverzekerde wijze verhalen vertelden over glansrijke carrières. Boeiende verhalen, zonder meer, maar zo anders... zo anders... dan waar de heks stond. Zo anders dan waar zij vandaan kwam.
Al kon ze daar op dat moment haar vinger nog niet helemaal achter krijgen... achter
Wat er dan zo anders was.
Er was iets ... Anders.
En de heks... wist niet wat.

Zo bleef ze nog een poosje dralen, luisteren, kijken en voelen... Om uiteindelijk - aan het eind van de dag te ontdekken - dat een CV een soort samenvatting is van wat je tot dan toe hebt gedaan, voor je werk, je opleiding en dat soort dingen meer. En de heks dacht... realiseerde zich dat op haar CV uiteindelijk zou staan:

Feodora Leuterlang
Heks van geboorte
Goed in toveren

De heks, overtuigd van de juistheid van haar analyse, schreef dit alles op een briefje en ging aan het eind van de dag met een voldaan gevoel terug naar de carrière mevrouw die aan de ingang van de zaal stond. De mevrouw die de CV's van de binnenkomende dames bekeek.
De heks ging naar haar terug, kuchte even en zei verlegen, maar toch ook zeker van haar zaak: 'Alstublieft, mijn CV'. En ze overhandigde haar briefje aan de zakelijke mevrouw.

En de mevrouw... de mevrouw... keek van het blaadje naar de heks. Trok haar wenkbrauwen in een frons en schudde toen heel hard van 'Nee'. Verbeten keek ze naar de heks en grauwde, terwijl ze een venijnige tik op het blaadje gaf:

'Dit... Kan... Niet... Dit is OnZin'.

Waarop de heks ....

De heks trok in een impuls haar wenkbrauwen hoog op. Van verrassing en volslagen verbijstering. Hier stond een mevrouw, in een heel mooi pak, verhalen te vertellen over wat er allemaal mogelijk is, aan carrières en wensen in de wereld van de mensen. Maar haar onbegrensde mogelijkheden reikten blijkbaar minder ver dan die van de heks....

En terwijl dit idee van de wenkbrauwen van de heks naar haar tenen sijpelde, schoot ze in de lach. Ze schoot in de lach. Om de carrière mevrouw en haar stellige ontkennende opmerking. Om haar eigen zenuwachtigheid. Om haar nieuwsgierigheid naar deze nieuwe wereld en haar daar toch ook weer niet echt thuis zijn. Ze schoot in de lach en schaterde luid. Zo hard dat verschillende dames zich nieuwsgierig omkeerden. Naar de lachende heks en de verbijsterde carrière mevrouw.

De lach van de heks was zo aanstekelijk dat de verschillende dames zachtjes begonnen mee te gniffelen. Eerst zachtjes, maar steeds toch een beetje harder. En uiteindelijk zo hard dat... zelfs de carrière mevrouw toch een beetje mee moest lachen. Of ze nu wilde of niet.

En zo eindigde de zakelijke beurs voor ambitieuze vrouwen in een groot lachsalvo dat alle dames met elkaar ... verbond.

De heks dacht: 'Genoeg gewerkt voor vandaag'. Zei iedereen gedag en toog weer naar haar heksen-scooter. Zonder de opbrengst van een dagje winkelen, maar wel met een... heel voldaan gevoel.