Ik had een queste, en met die queste... kwamen de 'Lessen in ... Levitatie'.
Dag 1: La lecon de levitation, van Leonor Fini
 |
| La lecon de levitation, Leonor Fini |
Dag 2: de volgende stap is een poging zonder schommel...
 |
| Een eerste serieuze poging |
Dag 3: dan maar proberen met een touw....
 |
Levitatie-foto van Moritz Aust
En diezelfde dag ... vindt er een klik plaats... |
 |
| Foto van anka zuravleva |
 |
| Foto van Rebekah W |
Dag 4: en los.... Goddess Inanna, door Andres Fouché Valbuena
 |
| Goddess Inanna, Andres Fouché Valbuena |
mooi....verhalend , .... stel dat het zo logisch was.. :)
BeantwoordenVerwijderener zijn plaatsen waar dit niet alleen logisch is, maar zo dagelijkse kost dat je er niet meer over nadenkt.... De Werelden.
BeantwoordenVerwijderenHet geboortekanaal. Donker... Ledig... Met aan het einde... Licht... Licht aan het eind van de tunnel. De andere wereld. Of... het grote Niets?
BeantwoordenVerwijderenHet laatste stukje ging vlotter. Veel vlotter dan ze had gedacht. Ze schoot door het gat... En... was er ineens door... heen.
Het gat waar ze net uit kwam, schoof - zodra ze er door was - abrupt en met een luid schuivend geluid dicht.
Dicht.
Die zat dicht.
Een weg terug... was er niet meer.
Geen weg terug.
Ze keek even om zich heen. Alles was wit. Alles was licht. Alles was... leeg.
In een reflex visualiseerde ze een touw. Dat greep ze zodra het er was direct stevig vast. Vast om niet meer los te laten. Stel je voor dat ze zou vallen.
Maar een stem greep in. Nou ja, een stem... Een zachte fluistering... Dat wat zij 'De voice-over van haar Leven' was gaan noemen. Door de - inmiddels - jaren heen. Ook wel 'De Stem van Haar Leven'. Van wie of wat die was... Joost mocht het weten.... Zelf had ze geen idee.
En de stem zeide tot haar: 'Laat het touw los. Je kunt vliegen. Hier. Dat weet je. Maar, je was het schijnbaar vergeten. Laat los'.
In vertrouwen liet ze het touw los. Want, met wat de stem haar zei, herinnerde ze zich... 'Hier blijf ik zweven'.
Ze liet los.
Even dacht ze dat ze naar beneden viel.
Maar, dat bleek een psychologisch proces te zijn.
Iets dat ze zichzelf aan deed.
Nog uit die vorige wereld.
Waar ze net vandaan was gekomen.
Door het geboortekanaal.
'Waar kom ik vandaan? Waar kom ik uit voort?', vroeg ze aan de stem van haar leven. Op dat moment keek ze naar dat waar ze net uit gekomen was. Ze zag een grote homp. Vlees. Met blanke huid. Zo hier en daar. Bezaaid met al-le-maal ogen. Alleen maar ogen. Met hier en daar een klein stukje huid.
Alle ogen waren op haar gericht. Als een levend wezen dat zijn prooi in het vizier heeft en houdt. Daar kwam ze dus uit voort.
De stem antwoordde haar op de immer rustige toon, zonder patriarchaal te zijn: 'Uit de Wereld van de Veroordelende Ogen'.
En vele puzzelstukjes vielen op hun plaats.
Flarden van levens trokken voorbij.
Vervolgingen.
Verbanningen.
Vlammen.
Kloosters met geheime gangen.
Water.
Overstromingen.
Armen die haar liefdevol vasthielden.
Een hulpkreet.
Marcherende laarzen.
Kanonsschoten.
Kinderogen.
Regenbogen.
Weilanden met een zon daarboven.
Regenbuien en paraplu's.
De accordeon.
Met het weg drijven van een weemoedige klank keerde ze terug naar de wereld van het witte licht. Ze besloot afstand te nemen van de wereld die onder haar dreef. De Wereld van de Veroordelende Ogen. Die vermoedelijk samenhingen met een innerlijk proces van Zelf-Veroordeling, Zelf-Haat, Geringschatting ten opzichte van het Zelf... Haar - Zelf.
Ze besloot afstand te doen.
Door die wereld te integreren.
In Zich-Zelf.
Ze kwam er immers uit voort.
Dus was zij deel van die wereld.
En die wereld deel van haar.
Op het moment dat ze hiertoe besloot, dreef zij weg van die wereld. En die wereld verdween in de witte lichte diepte onder haar.
Uit het zicht.
Toen de wereld weg was, uit het zicht, draaide ze zich om.
En zag duisternis.
Diepe diepe duisternis.
Ondoordringbaar diep en duister.
'Ik hoef toch niet weer het duister in?, fluisterde ze zachtjes, tegen zichzelf.
Waarop de stem die haar begeleidde geruststellend zei: 'Voor je ligt de toekomst. De toekomst ligt in het Duister. In het Duister tasten... heeft betrekking op je toekomst. Niemand kan die voorspellen. Niemand heeft daar weet van. Je kunt 'm alleen leven'.
'Ik blijf liever hier. In het licht', antwoordde zij stellig. 'Ik ga niet weer het duister in'.
'Hierin heb je geen keus. In dit licht kun je niet blijven. Het is het licht van een overgangsfase. Het markeert iets. Het is een tussenfase. Niet een eindpunt. Noch een definitief toevluchtsoord'.
'Oh', zei zij teleurgesteld.
'Wat jammer'.
'Je gaat door. En wel nu. Goede reis'.
Een gevoel van geruststelling doorvoer haar.
En ze wist:
'To be ... continued'.