Toen ik nog werkzaam was in de reguliere wereld - tot 4,5 jaar geleden - werd er regelmatig geroepen: 'Denk buiten de gebaande paden!'. Zeker als het ging om de conceptfase van projecten.
'Denk buiten de gebaande paden!'
Het moet anders.
Het moet slimmer.
Het moet... tja... zodanig dat het Vernieuwend is.
Geen 'been there, done that, seen it all before'... nee... Anders!
En dus deed je als als creatief bekend staande medewerker je Uiterste Best om iets Anders, Slimmers, Vernieuwends te bedenken.
Leuk.
Lekker bezig.
Geeft een goed gevoel.
Een maar....
Als je zo hard je best doet om buiten de gebaande paden te geraken... schrik dan niet als je je op een dag ineens daadwerkelijk... buiten de gebaande paden bevindt.
Een beetje ... ehhh ... dit idee:
Op een dag sta je inderdaad daar. Waar de vrachtwagen staat... Ehm....
En hoe nu verder.
Ik heb rubber banden... hoe begeef ik me dan over een Rails....
Ehm...
Tja...
Think Out Of The Box.
Maar, de box... waar ik net nog in zat... is... .Weg.
Weg is Weg.
En dan.
Roeien met de riemen die je hebt.
Maar de riemen die je in je handen hebt, zijn op slag veranderd in riemen die je om je broek of rok draagt. Daar valt moeilijk mee te roeien....
Meestromen dan maar.
En hopen op een goede afloop.
Dus hobbel je een tijdje met je rubber banden over een rails die bedoeld is voor een heel ander soort onderstel.
De reis.... de reis... de reis....
Hier moest ik aan denken toen ik een stukje voorbereide voor op Magie enzo. Een stukje over... weg van de gebaande paden... Think out of the box....:
Boodschappen vanaf gene zijde.
Mijn oma had twee van deze blikjes in haar kast liggen.
Ik was er als kind dol op. Ik werd er door betoverd. In het ene blikje zaten damstenen. Het andere blik was altijd leeg. En ondanks dat ik dit wist, pakte ik bijna elke keer als ik bij mijn oma was de blikjes. Het blikje met de damsteentjes was mijn favoriete blikje. Want, daar zat wat in. Het andere blikje boeide me niet zo. Dat was leeg.
Toen mijn oma kwam te overlijden, op de mooie leeftijd van 93 jaar, kwam het aanbod voorbij: 'Wat wil jij uitkiezen als aandenken van je oma'.
En van alle mooie spulletjes die mijn oma bezeten had, was er slechts een voorwerp dat in mijn gedachten op kwam: 'Het doosjes met de damsteentjes. Je weet wel, het blikje met daarop de dame die iets aanbied. Fruit ofzo. Het ligt in de bovenste la van haar mooie kast. Ze heeft er twee van. Ik wil graag die ene. Als het kan'.
'Die blikjes?? Die zijn weg gegooid', was de reactie.
Mijn hart brak. In stilte. Een steek van kou ging door me heen. Mijn wens om iets als aandenken aan mijn oma uit te kiezen, spatte als een zeepbel uiteen. Droefheid overviel me. Evenals de realisatie: 'Dan hoef ik niets en herinner ik me mijn oma... zoals ze was'.
En dat was dat.
Dacht ik.
In de jaren die daarna kwamen, gingen heel af en toe mijn gedachten terug naar het blikje waar mijn oma de damstenen in bewaarde. Een goudkleurig doosje met daarop een dame die op haar knieen zit en iets aanbied. Aan een onzichtbaar iemand.
De dame op het blikje, de kleuren van het blikje, de versieringen waarmee het blikje gedecoreerd was... Betoverend was het. Betoverend... maar verloren gegaan, om nooit meer terug te vinden. Want, wie heeft er nu zo'n blikje?
Dus, zette ik het keer op keer uit mijn hoofd. Al bleef de zoete mijmering die hoorde bij mijn bezoekjes en logeerpartijtjes bij mijn oma bestaan.
Met het verloren blikje als symbool.
Alles is van voorbijgaande aard.
Tot op... een dag....
Nog niet zo heel lang geleden.
Eigenlijk... heel recent.
Vorige week.
Om precies te zijn.
Ik bezocht een kringloopwinkel.
Bij oude doosjes en blikjes zag ik een rechthoekig doosje staan met precies dezelfde afbeelding als het doosjes waar mijn oma de damsteentjes in bewaarde. Het enige verschil: dit doosjes was rechthoekig. Het doosje van mijn oma rond.
Ik genoot van de afbeelding en de kleuren van het doosje. Voelde de zachte mijmering die ik als kind voelde bij mijn oma naar boven borrelen. Maar het was niet Het doosje. Het was anders, dus liet ik het.
Een week later keerde ik echter terug naar deze kringloopwinkel, omdat ik nog iets nodig had. Ik kon het niet laten om toch ook nog even langs 'het doosje' te lopen. Weliswaar anders, maar toch... het kwam in de buurt. En terwijl ik op mijn knieen dook om het doosje te bekijken, viel mijn oog op een doosje dat daar net iets achter stond.
En terwijl ik dieper de kast in keek, en nog wat verder door mijn knieen ging, vertraagde mijn ademhaling en versnelde mijn hart. Want wat ik daar zag, glimmeren in het donker van de kast... was het doosje van mijn oma.
Of althans, zo'n zelfde exemplaar.
Snel als een gretig kind pakte ik het doosje en deed het automatisch open. Leeg. Geen damsteentjes, maar wel... een doosje identiek aan dat van mijn oma.
Ik draaide het om, benieuwd naar de prijs: 1 euro.
Geen moment van aarzeling. Ik nam het mee.
En nu staat het thuis. Bij mij. Op mijn kast met magische attributen. Een attribuut uit mijn kindertijd. De herinnering aan mijn oma. Zoals ik hem jaren geleden heb uitgesproken.
Is dit toeval?
Kan.
Of haakt het aan bij het gevoel dat sinds een paar weken in en om me heerst. Het gevoel... dat mijn oma bij me is. Dat ze naast me wandelt. Dat ze me ziet. Dat ze weet wat er gaande is. In de familie. Die ook haar familie is.
Ze is bij me.
Ze weet.
Ze inspireert, vanaf gene zijde, in de wetenschap, dat ... het goed is.
Mijn oma.
En om het verhaal compleet te maken: een paar dagen geleden stond mijn overbuurvrouw bij me in de kamer. We kennen elkaar nu zo'n zes jaar. Toen we elkaar net leerden kennen, ontdekten we al snel dat we een lijn hadden lopen die terug ging naar onze grootouders. Beide opa's waren dominee in Zeeland. Van dezelfde stroming. Verschillende eilanden. Maar, net na 'de ramp' (1953), toen het gezin waar mijn oma - de oma waar ik nu over spreek - de moeder van was, was uitgeweken naar een ander eiland... kwam mijn oom in de klas met de oom van mijn huidige overbuurvrouw.
In middels woon ik al lang niet meer in Zeeland. Eerder ver daar vandaan. Daarom was het zo frappant dat ik een vrouw als overbuurvrouw kreeg, die zelf in de regio Amsterdam was geboren en opgegroeid, die een lijn had lopen met mijn familie. En ik met de hare.
Deze buurvrouw stond van de week bij me. Ik toonde haar het doosje. Ze pakte het op en zei: 'Bij mijn ouders staat er ook zo eentje. Mijn ouders hebben 'm ook'. En haar ouders wonen een dorp verderop. Het dorp waar de kringloopwinkel staat, waar ik 'mijn blikje' vandaan heb.
Een dorp. Ver van Zeeland. Twee blikjes. De twee blikjes van mijn oma. Eentje zelf gevonden. Het andere wordt me gemeld via een vrouw die gelinkt is aan mijn familie.
Is dat niet raadselachtig?
Is dat niet mooi?
Is dat niet magisch?
Toeval.
Als je denkt dat er niets anders is dan onze oude vertrouwde gebaande paden.
Magische verbondenheid en een bericht van gene zijde... als je denkt, leeft, voelt, werkt, liefhebt ... buiten de gebaande paden.
In Liefde.
Mijn oma.
En de magie die alles verbindt.
En op alchemistische wijze mixt tot een persoonlijk betekenisvol geheel.
Dank.
X
============================================================
N.a.v. reactie:
Tja..... :-)
Het eerste dat mijn buurvrouw deed toen ze het doosje zag staan, was oppakken en open maken. Terwijl ze dit deed, vertelde ze dat het doosje bij haar ouders Altijd open ligt. Met het deksel onder het doosje. Dus, niet ernaast zoals op deze foto. In dat doosje zit kleingeld.
Ze vertelde dat ze het doosje van haar ouders slechts een keer in haar leven heeft dicht gedaan. En haast symbolisch maakte ze het bovenstaande doosje, dat ze net geopend had, dicht.
Een cirkel gesloten.
Mooi he.
Dat in dit doosje knopen zitten... wauw... het doosje van je oma.... Doosjes, knopen, oma's! Synchroon. Een rode draad. Van Ariadne.
Love X
.jpg)
