Zoals...
Wat als je een magische moeder hebt.... Of op z'n minst erg sensitief....
En ze geeft haar baby dochter deze zilveren rammelaar:
Met dit tafereel:
Is dat dan het begin van een sprookje? Een vooruitzicht. Een profetie. Een belofte? Een script dat je meekrijgt voor onderweg.Voor het slingerend pad op weg naar... Bestemming?
Bestaat er zoiets als bestemming?
Krijgt je dit mee geprogrammeerd in je lichaam en is het vervolgens aan jou of je je bestemming leeft. Durft te leven? Op hoop van zegen?
De eerste schoenen die je krijgt, voor onderweg, zijn vervolgens deze:
Keurige, snoezige wit leren meisjes schoenen.
Stappe stappe stap.
Van het begin tot - vermoedelijk - het eind: met vallen en opstaan.
Kijk je van binnen. Binnen in de meisjes schoenen, dan zie je dit:
Kijk je naar het plaatje op de achtergrond, dan kan zomaar de gedachte opploppen: 'k Ben vast op de goede weg.
Fairy shoe....
Een 'Fairy'... Een boven natuurlijk wezen dat over magische krachten beschikt. Een Fairy shoe... Een schoentje als uit een Fairy Tale... Een sprookje.
Cirkel rond.
Sprookje....
Wat als ... sprookjes bestaan?
Ze bestaan.
Kijk maar:
Als kind wordt je er door betoverd. De verhalen. De tekeningen. De sfeer. De personages. Ze worden vrienden. De geur van de boeken. Wordt een wereld op zich.
Maar, ... sprookjes zijn ooit uit.
En boeken gaan verloren.
Zodra dit gebeurt... Treedt de Koude binnen.
Daar waar ooit licht was, warmte, een fijn tinkelend geluid, oogstrelende kleuren en aangename geuren. Zelfs de schaduw deed mee met het feest van de verbeelding. Als pittige smaakmaker van het geheel.
Maar de kou die binnentreedt, is van geheel andere orde. Geen pittige smaakmaker, maar een alles over heersend rottend karkas dat krakend en piepend met knokkige vinger de weg wijst. Weg van het sprookje. Weg van de verbeelding. Weg van de magie. Weg.
Niets blijft er over van de warmte en de liefde waarmee de warmte in de wereld gezet wordt. Niets blijft er over. Niets.
En op een dag is alles weg.
De dag waarop de Duisternis zijn intrede doet. Niet als smaakmaker. Niet als goede oude vriend die niet gemist kan worden. Maar als leegte die zelfs geen echo afgeeft, omdat het alles absorbeert. Ook wel genoemd: de Nacht van de Ziel.
Bestemming.
Licht die aan het eind van het Duister?
Of begint de bestemming ... met de intrede van dit Duister?
In het Duister ontstaan immers sprookjes. De verhalen bij het houtvuur. Een kaars. Gedimd licht. Let maar eens op... Dim de lichten en ... de verhalen sluipen zachtjes naderbij. Heb je een open haard? Steek 'm aan, op een koude winterdag of een zoele zomeravond. Ontbrand het vuur en bemerkt... De verhalen komen nader... geruisloos... om zich te warmen. Om zich te herinneren dat ze meer zijn dan letters en klanken en woorden. Ze leven.
Ze leven, omdat ze het leven Zijn.
Verhalen.
Sprookjes.
Er was eens....
Er is....
Er zal Altijd Zijn....
Het sprookje.
De verhalen.
Het leven zelf.
Boeken kunnen verdwijnen.
Verhalen slechts heel moeilijk.
En zelfs boeken kunnen weer opduiken.
Ook al is het soms na heel heel lange tijd.
De boeken zijn opgedoken.
De sprookjesboeken uit mijn jeugd, waarin als kind de wolken heb beklommen, bloemen heb horen en zien praten, de in een boomstam vastzittende baard van een kabouter heb losgeknipt, heb gegluurd naar de prins die een prinses een kus gaf... Zij zijn terug.
Het is nog pril.
Ik ben nog helemaal in de wolken.
Maar het is echt.
Ze zijn terug.
Net als de bloemen die praten.
En de kabouter met de nog steeds vast zittende baard.
Ze zijn terug.
Net als zij:
Gelukkig....
En nog steeds staat er te lezen:
'En ze leefden nog lang en gelukkig....'
Gelukkig.
X
ontroerend x
BeantwoordenVerwijderen