tegelijkertijd, alsof er een scheiding zou zijn.
de tijd speelt een luchtig spel.
verandering gestaag zonder eind, verplaatsing van elke cel,
altijd maar weer...of toch alleen maar NU.
geschiedenis die zich herhaalt bleek een woordgrap,
voor het gemak,
niets dat zich herhaalt, alles dat altijd stroomt.
tijdens het schrijven verstrikt in de beperktheid van taal
en toch zo blij met het vermogen me uit te drukken.
als de ziel verbonden, of beter 1 stof slechts
zich uitdrukt door geluid en ogenblikken.
zo dichtbij dat ook begrijpen nog een flauw aftreksel is
dan, dan verlicht zich het heelal
is de kraai een uitwendige cel
3 buitelende merels een onderdeel
alles van 1 wezen.
onze tijdelijk gestolde individualiteit een zegen,
het genot te beleven gescheiden 1 te zijn.
te ver-drieten en toch dichterbij.
de speurtocht naar het verleden bij wijze van schrijven in dit geval
uitmond, na de tandarts in vrij/metselarij en joodse wijsheidsbrei
alles 1 grote vlek door ruimte en tijd.
altijd, ook slechts een gebrekkige aanduiding samen met.. overal
de grootste bevrediging in een fractie van het besef....
eindeloos,
hoe kreupel de dag ook start in mijn geval
zo vol troost de nacht als fluwelen deken bespikkeld met toversterren
het licht en donker van de tijdelijkheid die ons kleed
zo overal en altijd het samenzijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten