De foto van het afscheid

'En nu de laatste foto', zei de fotograaf. De witte bruidsjurk werd nog even recht getrokken door zijn assistent. Haar witte bruidsjurk. Of, nou, eerder gebroken wit. Want, wit... was gewoon te wit.

'Jij gaat daar staan', en hij wees de jonge vrouw een eindje bij haar aanstaande man vandaan. 'En jij', een dirigerende vinger naar de echtgenoot to be, 'jij gaat bij de auto staan. Ja, zo'.

Hij keerde zich met zijn indringend blauwe blik weer naar de jonge bruid. Met klem in zijn stem, neutraal en nuchter, vertelde hij haar: 'Jij neemt nu afscheid. Je gaat zo staan, alsof je weg gaat. En je neemt afscheid. Klaar. Ja, daar gaan we'.

Ze liet zijn woorden even bezinken.

'Apart'.

Ze nam haar pose in.

'Afscheid.
Ik heb nog niet eens 'Ja' gezegd.
'De trouwceremonie moet nog beginnen.
En nu... nu moet ik al afscheid nemen.
We zijn nog niet eens begonnen'.

Ze grinnikte.
Even.
Wat apart.
En toch...

Ze schudde haar hoofd.
Alsof ze iets van zich af wilde schudden.

Ze moest er niet aan denken.
Zo mocht het niet gaan!
Dat kon niet.
Dat hoorde niet.

Eind goed.
Al goed.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

'Zo moet het gaan!', schreeuwde een stemmetje diep in haar.
Ondanks dat hield ze haar pose vast.

De pose van het afscheid.

'Ja, prima zo. Hou vast!', riep de fotograaf haar toe.
De camera klikte enthousiast.
Een enthousiasme dat ongepast leek.

En toch....

Jaren later.
Toen ze op de drempel stond van het afscheid,
en boos, want onbegrepen, een aantal foto's uit het foto-album scheurde,
ontdekte ze de laatste foto die de fotograaf van hen had genomen.

De foto van het afscheid.

Het bleek de enige foto die niet te verwijderen was uit het album.
De fotograaf had hem vast geplakt aan de kaft.

Alsof hij had gedacht: 'Just before the end'.

Als was het een omen.
Een vooruitwijzing.
Een magische daad.
Een foto van het einde.
Van hoe het zou gaan.
Van hoe het zou zijn.

So mote it be.

Was het een spreuk geweest?
Een betovering?
Of, een voorzienigheid.
Had de fotograaf iets gezien dat zij niet konden zien of wilden onderkennen?
Had hij iets geweten.
Op basis van zijn jarenlange ervaring
met bijna getrouwde stellen.

Had hij gezien?
Hun vorige levens.
Samen.
Wat zij nog hadden af te maken.
Samen.
In hun leven.

De tijdelijkheid van hun samenzijn.
Onder huwelijkse voorwaarden.
In voor- en tegenspoed?
Tot de dood ons scheidt.

Dood waren ze niet.
Nog niet.

Maar samen...
Ook niet.
Niet ..... meer.
Zo zelfs niet meer,
dat er niets anders restte dan .... afscheid.

In dankbaarheid.
Voor wat is geweest.

Energetische voetangels, deel 2: Houd rekening met een ander

Rekening houden met een ander?
Alleen voor zover ik niet van mijn eigen weg af flikker.

==============================================

'Meebewegen', een term uit het Boeddhisme.
'Beweeg mee', raadde een oudere Boeddhist me ooit aan.
'Ja, dat is fijn', dacht ik. Maar als niet-Boeddhist had ik geen flauw idee Waarmee ik dan moest meebewegen.

Wel bekroop me op het moment dat dit advies me werd gegeven het gevoel dat hier niet zomaar 'meebewegen met het dagelijks gebeuren' werd bedoeld.

Er lag iets onder.
Er was iets ... diepers.

Maar wat..?

Pas na verloop van tijd begreep ik dat dit 'meebewegen' inderdaad niet ging om het meegaan in de waan van alledag, gedreven door de wensen en verwachtingen uit mijn omgeving die waren vergroeid tot wat ik dacht ... innerlijke drijfveren waren.

Rekening houden met een ander was daar een van.

Zover doorgevoerd zelfs dat ik ... was opgehouden te bestaan.
Als je erg liefdevol c.q. gevoelig bent ingesteld, dan ligt hier namelijk het gevaar op de loer van jezelf volledig wegcijferen en de wil, wens, behoefte van de ander steeds vaker en uiteindelijk altijd te laten prevaleren. Boven de wil, wens, behoefte van jezelf.

Ik was nergens meer. Opgegaan in alles wat van buitenaf kwam.
Het gevaar hiervan is, dat je op dat moment een energetische aantrekkingskracht uitoefent op alles dat wil domineren. Omdat er vanuit jouzelf geen impulsen komen, worden die opgevuld door entiteiten, mensen, maatschappelijke stromingen die bij uitstek willen sturen, domineren, absorberen.

Dat is uiteindelijk niet hun fout.
Wel ligt daar jou, mijn, de eigen verantwoorlijkheid.
Van degene die gedomineerd wordt.

Van je af bijten.
Grenzen stellen.
Assertief zijn.

Dat zijn de termen waar je op een gegeven moment mee om je oren wordt geslagen door welwillende mensen die zien dat er iets niet goed gaat.

Dit is dan ook de volgende fase.

Je bijt van je af.
Je stelt je grens.
Je wordt assertief.

En dan... dan is het zaak en de kunst dat je in contact komt met je innerlijke stem. Je intuitie. Je kern. Je goddelijke vonk. Je instinct. Je oorsprong. Ik.

Hoe je het noemen wilt, noem je het.

Het is in ieder geval dat stukje dat samenhangt met het 'meebewegen' van de Boeddhist.
Het stukje in jezelf dat je waarschuwt voor gevaar. Dat je handreikingen doet voor wat de beste stap is voor het volgen van je eigen, innerlijke pad. Het stukje dat je vertelt of je goed zit, of niet.

En dus ook het stukje dat je vertelt Wanneer rekening houden met een ander een goed idee is, en wanneer helemaal niet. Het stukje dat je ook vertelt dat egoisme niet alleen en per definitie slecht is. Het gaat om de nuance. Het wanneer wel en wanneer niet. Het gaat ook om Timing. Inzetten... op het juiste moment.

Rekening houden met een ander ... te allen tijde ... het kan een van de grootste voetangels zijn die te bedenken valt, want uiteindelijk stagneer je hiermee je eigen pad.

8