Een paar weken later vinden we Janneke opnieuw in de winkel van Manuela Les Mains. Blij. Gelukkig. Verbaast. Een beetje vreemd ook. Of, vooral ... heel vreemd.
De dagen die achter haar liggen... ze vallen niet te beschrijven.
Eerst was daar, eenmaal weer thuis, haar poging om het beoogde artikel te schrijven, over Manuela Les Mains en haar handleeskunde, over haar winkel en de magische artefacten die ze verkoopt. Dit alles vanuit een sceptische houding: het kritische journalisten-oog van het blad 'TZalWel!'.
Verder dan een poging wagen tot het schrijven van ... is ze niet gekomen. Vanaf het een op het andere moment kon Janneke niet meer schrijven. Wel nog schrijven in het algemeen, maar niet meer voor het blad 'TZalWel. Sterker nog, ze kon het niet eens meer zeggen: 'TZalWel!'. En ook onverschillig haar schouders ophalen... het lukte haar de eerste dagen na de ontmoeting met Manuela niet.
Er was namelijk iets raars gebeurd. Daar in het winkeltje van mevrouw Les Mains. Iets dat niet voorzien was. Althans, niet door Janneke. Misschien wel door de andere betrokkenen. Misschien ook niet.
In plaats van een slachtoffer van de veroordelende journalist die wel eens even af zou rekenen met al die kwalzalverij, trof Janneke een vrouw met kracht. Innerlijke kracht. Een vrouw die wist wie ze was. Waar ze vandaan kwam. En waar ze toe in staat was. In de persoon van Manuela Les Mains.
Deze wetenschap over zichzelf gaf Manuela zo'n raadselachtige kracht, dat zij in plaats van dat meegezogen werd in de veroordelende houding van de journalist... de journalist meegezogen werd ... in de wereld van Manuela.
Niet omdat Manuela Les Mains een magische tovertruc had uitgehaald met Janneke Druif. Maar, omdat het Jannekes tijd was.
Vanuit het idee 'Alles gebeurt op de juiste tijd' hadden Jannekes intuitie en zoiets als het Lot, of noem het de Tijd, haar naar Manuela gebracht, die samen met Melchior en Elvira, Janneke hielp bij iets dat zeer raadselachtig is voor ons moderne Westerse mensen. Een magische gebeurtenis die wordt omschreven als 'het openscheuren van het dagelijkse aangeleerde bewustzijn'. Om in plaats daarvan plaats te maken voor het innerlijk bewustzijn.
Een proces dat, als het eenmaal is ingezet, tijd vergt, nauwkeurigheid, alertheid, rust, liefde, toewijding, overgave en vertrouwen.
Een proces dat bij Janneke in gang is gezet, daar, die dag, in het winkeltje van Manuela Les Mains, en dat voltooid wordt in de loop van Jannekes leven.
De reden waarom we Janneke nu hier aantreffen, is omdat Manuela haar heeft laten komen. Ze wil iets met haar delen. Iets om aan te tonen, hoezeer zij - Janneke - aangesloten is op het Al. Op alles dat leeft, en ademt, en Is.
We kijken mee over Jannekes schouder als we zien wat Manuela haar overhandigt.
Het is een zacht gele enveloppe. Met daarin een zacht geel kaartje. Op dat kaartje zien we zwierige letters, die ons vertellen:
Elvira Kalia & Geraldus Griffioen
delen je met grote vreugde mee
Hun Liefdes-bekrachtiging
op de eerstvolgende Nieuwe Maansdag.
<3
Je bent van harte uitgenodigd.
Volg je intuitie voor de verdere aanwijzingen,
wat betreft kleding en locatie.
Wat cadeautjes betreft: Het grootste cadeau ben je zelf. :-)
En wil je echt iets meenemen, neem dan liefdeskoorden mee.
Om uit te delen. Na onze Liefdes-bekrachtiging. Op straat.
Tot dan.
Elvira & Geraldus
8
We zien Janneke opkijken naar Manuela, met een verraste blik en een grote lach. We horen Manuela zeggen: 'Het is met dank aan jou dat je dit nu leest. Jij gaf ze het laatste zetje. Ze hielden al zolang van elkaar. En zoveel. Maar ze hadden jouw woord van vertrouwen nodig, om het laatste obstakel dat hen van elkaar scheidde te laten wegvallen. Alles hangt met alles samen, weet je. We hebben allemaal een functie in het geheel. Jouw kracht was beslissend, omdat jij iets deed dat je normaal nooit doet. Je doorbrak je routines. Dat is een Overwinning op het Zelf'.
Ook stilte die Manuela nu even laat vallen, krijgen we mee.
Zou dit de afsluitende stilte zijn?
Of...
Nee, Manuela is nog niet uitgesproken. We luisteren, hoewel het zo langzamerhand voor ons nu wel tijd wordt om afscheid te nemen, nog even verder naar wat zij Janneke te zeggen heeft:
'Je hebt de drang, de aansturing die je van binnen voelde opkomen, opgevolgd. Ten uitvoer gebracht. Zonder deze dit keer weg te redeneren. Zoals je wel vaker hebt gedaan, vanuit je oude sceptische houding. Die in feite, vanuit de diepte bezien, een veroordeling jegens jezelf inhoudt.
Dit keer heb je, zonder veroordelend te zijn jegens jezelf en dat wat je van binnenuit voelde opkomen, gehoor gegeven aan de roep van binnenuit.
Je hebt je impuls niet onderdrukt, maar laten stromen. En dat noemen we een 'Overwinning op het Zelf'. Een aanduiding voor het doorbreken van een verouderd vleesgeworden patroon.
En dat geeft een raadselachtige kracht. Een kracht die door kan werken in het leven van Anderen. Een kracht waarmee je wonderen verricht. Want, alles is 1'.
Het beeld zoemt uit. Wat Janneke hierop te zeggen heeft, we zullen het niet weten. Misschien stelt ze de vraag: 'Wat zijn liefdeskoorden eigenlijk?' of 'Ben ik echt jouw opvolger?'. Maar het antwoord daarop kunnen we niet meer verstaan. Dat is ook niet belangrijk. In dat laatste geval zeker niet, want het is aan Janneke of ze iets wel of niet doet.
De tijd zal Janneke helpen om haar dit te doen beseffen. Al zal zich waarschijnlijk eerst, na jaren van sceptisch zijn, ten volle gaan onderdompelen in alles dat haar vreemd is. En raadselachtig. Op het nu nog eerste gezicht.
Ervaren.
We kunnen het gesprek van de dames al niet meer horen. Wel zien we ze nog staan, terwijl wij de winkel verlaten. De bel klingelt zachtjes ten afscheid. Maar horen doen de twee het niet. Even niet. Ze zijn te druk met het delen ... van oude, misschien wel eeuwen oude, herinneringen.
Herinneringen die naar boven komen, zodra het dagelijks bewustzijn ... scheurt.
En met deze woorden zoemt het beeld nog verder uit. De winkelstraat waar de hoedenmaker, de handlezeres die magische artefacten verkoopt en de sleutelmaker zich bevinden, ergens tussen Hier en Daar, verandert in zwarte letters op een witte achtergrond. Samen vormen zij een tekst. De tekst maakt deel uit van een link waarop je geklikt hebt via Facebook. Of Google. In ieder geval ergens op het internet. Het beeld zoemt nog verder uit. Het beeld van het internet verandert in een digitaal scherm. Het digitale scherm is onderdeel van het apparaat waar je nu naar kijkt. Je kijkt om je heen.
En ineens... ineens ben je weer terug... in je eigen omgeving.
Welkom terug.
8
 |
| Liefdeskoorden |
