De schoenen van Elvira Kalia

Weer klingelt de bel. Janneke schenkt er geen aandacht aan. In gedachten staat ze voor zich uit te staren. 'Is het waar?'. vraagt ze zich af. 'Is het waar, dat een daad uit het verleden, een beslissing van een instituut, misschien van 1 man, voor zoveel, langdurig leed heeft gezorgd? Is het waar, dat een rigoreuze daad zo'n  groot gevolg had... tot op de dag van vandaag? En, plotseling, als een pijnlijke flits, met een meedogenloze scherpte de vraag: 'Waar zouden we gestaan hebben, nu op dit moment, als de inquisitie Niet had plaats gevonden?'.

Janneke voelt een rilling opkomen. Denkt aan Noord-Korea. En het vergelijk met ons, nu, hier. 'Zijn we hetzelfde?', vraagt ze zich af. 'Innerlijk gezien. Of is dat te sterk gesteld? Zijn wij .... misschien ... net als zij... schapen in een soort wei? Is het - misschien - zo dat ons hele drukke gedoe van ons dagelijks bestaan niets meer en niets minder is dan de devotie van de Noord-Koreanen voor hun leider?'

Ze kijkt naar het zwarte boekje dat mevrouw Les Mains in haar handen houdt. Een boekje dat voor zoveel gruwelijkheden heeft gezorgd. En dat haar nu in zulk, onverwacht, diep gepeins doet verzinken.

Naast haar hoort ze mevrouw Les Mains fluisteren: 'Kijk wie we daar hebben. Elvira Kalia. Wat leuk.'. Janneke kijkt met een ruk op. In de richting van de deur.

Met het verhaal van mevrouw Les Mains nog in haar hoofd, boezemt wat ze ziet haar direct angst in. Er gaat opnieuw een rilling door haar heen. Mevrouw Les Mains ziet het. Wrijft even over haar rug en zegt zachtjes: 'Niets om je zorgen over te maken. Dat is mevrouw Elvira Kalia, hoofddocent Dagelijkse Magie op het Pentagram College. Een alom gerespecteerd magica. Om precies te zijn, zij is Magica Excellente'.

Ze kijkt even opzij om te kijken of Janneke haar kan volgen. Dat blijkt niet het geval, dus legt ze uit: 'Mevrouw Kalia werkt puur en alleen vanuit haar eigen verbinding met het Al. Zij is dus nergens bij aangesloten als het gaat om instituten, covens, genootschappen of verenigingen. Dat maakt haar ook weleens lastig in te schatten voor veel mensen. Juist, omdat ze zich nergens bij aansluit. Ook niet bij initiatieven die zij toejuicht. Ze wil onafhankelijk blijven. Dat is beter voor haar magie, zegt ze zelf.'.

Mevrouw Les Mains stopt even. Denkt snel na, om met iets van onderdrukte grimmigheid te vervolgen met: 'Volstrekt eigenwijs... dat zou je d'r ook kunnen noemen'.

De vrouw blijft aan het begin van de winkel staan en duikt een rek met kledingstukken in.

'Een beetje een loner, dus?', constateert Janneke. 'Is ze wel te vertrouwen dan. Ze ziet er zo.... ', Janneke zwijgt. Ze kan het niet goed omschrijven.

Wat ze ziet is een lange slanke vrouw met lange blonde haren, een jas met panterprint, een zwarte catsuite en schoenen.... Janneke moet er even van zuchten. In gedachten. Hoge hakken en puntige neuzen. Dat ze er op kan lopen. En ook nog zo elegant als een kat.

Het is daarmee een heel andere verschijning dan mevrouw Les Mains, die meer iets van een gezellige rode huiskat in zich draagt, en Melchior van zojuist. Maar toch, op de een of andere manier... is deze mevrouw Kalia wel met hen verbonden.

'Een loner?', mevrouw Les Mains kijkt haar nadenkend aan. 'Zo zou ik haar nou niet direct willen noemen. Ze ligt erg goed bij haar leerlingen. Die lopen met haar weg. Al hangt misschien een zweem van eenzaamheid om haar heen.', en op fluistertoon gaat ze verder: 'Maar ze is niet alleen. Zij heeft een vriend'. En veelbetekenend kijkt ze Janneke aan. Met haast iets guitigs in haar blik.

'Ah, en is hij leuk?', vraagt Janneke bijna iets te hardop. En ineens is Janneke het hele verhaal van de inquisitie vergeten, want wat er nu op haar pad komt, doet haar journalisten-oren spitsen. Spanning en sensatie op het vlak van de liefde lijken aan bod te komen. En dat garandeert hoge lees-cijfers. Romantiek en zwijmelarijen. Met een magisch tintje. 'Gaan ze trouwen?', flapt Janneke er gretig uit.

'Nee, ze gaan niet trouwen', is mevrouw Les Mains ontnuchterende reactie. 'Het is wel flink aan tussen die twee, maar trouwen? Zij tweeen. Nooit van zijn leven niet'.

'Hoezo?', wil Janneke weten. 'Hebben ze dan allebei nog een ander? In ieder geval van haar zou je zoiets wel denken, als je haar zo ziet.'.

'Neeee, niet zoiets. Ze hebben het allebei gewoon te druk. Met hun werk. Zowel zij, als meneer Griffioen zijn erg plichtsgetrouw, als het gaat om hun werk.'.

'Meneer Griffioen?', vraagt Janneke gretig. 'Heet haar vriend meneer Griffioen?' Mevrouw Les Mains kijkt haar snel even aan: 'Ja, zo heet hij. Een absolute standing magier. Reist de hele wereld over om lezingen te houden over zijn kijk op wat er op dit moment op magisch gebied aan de hand is. Want er is van alles aan de hand, weet je. Dat hangt weer samen met wat ik je net vertelde, over de inquisitie. We leven nu in de tijd waarin alle magische mensen weer langzaam opkrabbelen. We beginnen een beetje op adem te komen. Hij begeleidt dat proces. Geeft mensen inzicht in waar ze vandaan komen. Spreekt ze moed in. Geeft aan dat als zij voorspellende dromen hebben, ontmoetingen met intergalactische collega's of mensen uit een vorig leven ontmoeten met herinnering en al, dat zij dan niet gek zijn, of gevaarlijk,  - de oude riedel van de inquisitie - maar dat dat natuurlijk is en bij hen hoort. Dat het goed is'.

'Zijn jullie er allemaal zo serieus mee bezig?', vraagt Janneke verbaast. 'Ik dacht dat dit allemaal onschuldige kermis was... Beetje handlezen. Wat prulletjes verkopen. Wierookje, muziekje, chai latte...'. De wenkbrauwen van mevrouw Les Mains gaan even heel ver omhoog. Zo hoog dat ze bijna onder haar haargrens verdwijnen. Janneke schiet nog net niet in de lach. 'Ik ben van 'TZalWel, weet je nog', ze herinnert mevrouw Les Mains er voor de zekerheid nog maar even aan.
'Ja, dat weet ik', zegt mevrouw Les Mains nuchter. Maar misschien met toch iets van teleurstelling in haar stem.

Mevrouw Les Mains haalt haar schouders op. 'Maar goed. Waar het op neerkomt, is dat mevrouw Kalia en Meneer Griffioen, ook al houden ze zielsveel van elkaar en beleven ze grootse en magische avonturen - het zijn immers magiers - toch apart blijven. En dat doet zichtbaar pijn. Ze dragen dat allebei met zich mee, en om zich heen', en iets van ouderwets sentiment drijft het gesprek binnen.

'De ellende is dat het beide van die grote magiers zijn. Die reppen met geen woord over wat er in hen omgaat. Dat houden ze voor zichzelf. Ze zijn  nogal trots. Zeg maar gerust, koppig. Allebei.'. Janneke kan duidelijk zien, dat dit mevrouw Les Mains niet zint.

'Haar handen mag ik ook al niet lezen', gaat ze op iets luidere fluistertoon verder. 'Ze is zelfvoorzienend, snap je. Helder van zichzelf en weet voor zichzelf voldoende over haar eigen pad. En dat maakt het zo lastig! Ik kan haar niet helpen! Maar ik wil haar zo graag helpen, want ik zie dat ze lijdt. Dat ze heel erg lijdt. Aan hem kan ik het niet zo zien. Hij is een gezien man en weet zich wel goed te houden. Maar zij. Het maakt haar eerder .. een beetje afschrikwekkend. En dat is zo zonde, want ze is zo leuk.'. Mevrouw Les Mains zucht. En Janneke voelt iets van sensatiezucht onder het medeleven van mevrouw Les Mains uitkomen.

Janneke vindt het een smeuiig verhaal. Al gelooft ze er eigenlijk geen woord van en heeft ze een klein beetje het gevoel zich plotseling in een soort dierentuin te bevinden. Een dierentuin waar je vanachter een overvolle tafel met allerlei prullaria ineens een magica in panterjas en met hele hoge hakken kan spotten. Alsof je op safari bent, en bijna uitgestorven dieren zomaar zonder verrekijker kunt bekijken.

Ze vindt het maar een beetje apart allemaal. Erg apart. Maar goed, daarom werkt ze ook bij 'TZalWel, en daarom is ze ook hier.

Verdere uitleg blijft uit, want de aandacht van mevrouw Les Mains is nu volledig gericht op de lange dame die hun richting op komt.

'Elvira, lieverd, wat Fijn jou te zien', zegt ze met een warme stem waar medeleven in doorklinkt. De lange dame loopt op mevrouw Les Mains af. De twee omhelzen elkaar. 'Goed dat je er bent, Elvira. Mag ik je voorstellen aan mijn gast. Dit is Janneke Druif. Van 'TZalWel'.

Een stralende lach breekt door op het gezicht van mevrouw Kalia. 'Wat leuk, 'TZalWel', nou, wat een eer jou een keer te mogen ontmoeten'. Janneke weet niet hoe ze het heeft. Deze dame zegt tegen haar dat het een eer is, haar te ontmoeten!? Terwijl zij... Janneke... welbeschouwd... tot de tegenpartij hoort.

'Eh... ja, leuk u te ontmoeten. Komt u hier vaak?', ratelt Janneke maar wat voor zich uit. Niet wetend wat ze deze mevrouw, waar ze toch een beetje bang van is, zou moeten ... of mogen... vragen.

Mevrouw Kalia blijft vriendelijk lachen, waarna ze zich tot mevrouw Les Mains richt. Met een in de oren van Janneke wel heel vreemde vraag:

'Zijn de Versteende Harten al binnen?'

Mevrouw Les Mains loopt gelijk door naar de toonbank. En zegt: 'Ja, loop maar mee'. Wat mevrouw Kalia zonder aarzelen doet. Tot verbazing van Janneke. Want haar hakken... die hakken! Daar zou een normaal mens niet op kunnen lopen. Zonder te wiebelen. En deze vrouw... Zonder mankeren loopt ze elegant de winkel door. Ze hoeft niet eens met haar armen te zwaaien, alsof ze een koorddanseres is die haar best moet doen om haar evenwicht te bewaren. Ergens hoog in de lucht.
Zonder om te vallen, loopt ze zomaar achter mevrouw Les Mains aan.

Janneke zucht nog maar eens. Lichtelijk jaloers, op zoveel elegantie. Zich stiekem in stilte afvragend hoe mevrouw Kalia's vriend er uit zou zien.

Maar van mevrouw Kalia's liefdesleven zijn ze inmiddels overgegaan op een nog veel raadselachtiger onderwerp: Versteende harten. Het enige dat Janneke nu weet te doen, is achter de twee dames aan lopen, benieuwd naar wat er daar bij de toonbank gebeurt.

Wordt vervolgd....