'Wat zijn dat?', vraagt Janneke, terwijl ze recht op haar doel afstevent.
'Dat zijn de Versteende Harten', luidt het antwoord van mevrouw Kalia. 'Ik gebruik ze in mijn lessen 'Dagelijkse magie', bij het thema 'Liefdesmagie'. Ik ben trouwens Elvira Kalia, docent aan het Pentragram College, aangenaam'.
Ze steekt haar hand uit naar Janneke. Janneke schudt deze zonder nadenken, terwijl haar blik gericht blijft op de twee stenen in de vorm van een hart, die op de toonbank liggen.
'Zijn ze echt?', vraagt Janneke zonder geloof in hun echtheid.
Mevrouw Kalia laat Jannekes hand weer los en haalt haar schouders op. 'Wat is echt?', stelt zij als wedervraag. 'Nou, lijkt me duidelijk. Alles dat je vast kunt pakken, aan kunt wijzen, voelen ... met je handen. Dat.', somt Janneke op, weer iets van haar oude kracht voelend. De kracht van... tja, de verloren piraat, zoals mevrouw Les Mains het noemde.
'Oke, dan zijn deze echt', is het laconieke antwoord van de dame naast haar.
'Maar', hervat Janneke haar betoog, 'ik bedoel 'echt' in de zin van 'Zijn dit echte versteende harten'?'. Janneke gaat tot de bodem.
'Voel maar', mevrouw Kalia drukt haar een van de stenen harten in haar hand.
'Voelen? Ze zijn koud. Hard. Van steen. Maar daarmee weet ik toch niet of dit ooit echte harten zijn geweest die in een warm lichaam hebben geklopt'.
'Klopt. Ik doel ook niet op dat soort 'Voelen'. Je kunt ook nog op een andere manier voelen'.
'Aftasten', constateert Janneke. 'De soort voorzichtigheid als je ergens nieuw bent. Bedoel je dat?'.
'Dat is ook een manier van voelen, inderdaad. Maar, er is nog een soort 'Voelen'.mevrouw Kalia kijkt haar vriendelijk aan. Zoveel vriendelijker dan ze op het eerste gezicht lijkt te zijn. 'Voelen met je hart'.
'Jaja...', begint Janneke. Maar, daar laat ze het bij. Tot haar eigen verbazing. Want, vreemd genoeg lijkt iets in haar haar vertrouwde scepsis dit keer niet te kunnen oproepen. Alsof er een soort vermoeidheid over haar komt. Een soort opgeven. Een weigering die diep vanuit haar binnenste komt. Alsof haar lichaam, haar lijf ineens zegt: 'Ho, stop nu maar even. Ik heb hier nu geen energie voor'.
Rustig legt ze het stenen hart terug.
'Er hoort een legende bij deze stenen', begint mevrouw Les Mains. 'Een oud verhaal. Een, zo je wilt, magisch verhaal. Uit de tijd dat dit winkeltje net bestond en nog een ruime klandizie had. Klanten uit allerlei windstreken. Van heinde en verre kwamen de mensen om hun handen te laten lezen en om magische artefacten te kopen. Of te ruilen. Deze stenen harten komen uit Transylvanie om precies te zijn. Meegenomen door een familielid van een van de eerst eigenaars van dit pand'.
'Transylvanie? Daar komt graaf Dracula toch vandaan? Is dit zijn hart. En dat van zijn vrouw zeker?', een smalend lachje.
'De harten vertellen het verhaal van een versteende liefde. Dat is niet precies het verhaal van Graaf Dracula. Het verhaal gaat dat dit de harten zijn van een man en een vrouw die zoveel van elkaar hielden dat ze Juist Daarom hun harten lieten verstenen. Het was in een periode dat de Graaf heel actief was. Hij was op zoek naar verse bruiden. In die dagen woonden in diezelfde streek een man en een vrouw die elkaars ziel waren. Hij was de hare en zij was de zijne. Zielsverwanten is in zo'n geval zacht, heel zacht, uit gedrukt. Ze waren... elkaar. En ze hielden van elkaar. Zoals zij van zichzelf hielden. Onvoorwaardelijk. Compleet. Oneindig. Ze waren net getrouwd en dachten na over kinderen. Een groot gezin wilden ze stichten, om hun kinderen te laten delen in hun oneindige liefde voor elkaar en zo hun liefde over de wereld te verspreiden. Zodat deze mooier zou worden. En liefdevoller'.
'Maar op een dag bereikt het bericht hun dorp dat graaf Dracula nieuwe bruiden aan het verzamelen is. De vrouw van dit stel, een mooie jonge vrouw, loopt direct groot gevaar. Een gevaar dat beiden onder ogen zien. Na een nacht vol angst en beven, diep in elkaars armen weg gekropen, opschrikkend van elk geluid dat ze in en om hun huis horen, besluiten ze een rigoreuze, afdoende, eeuwig bescherming biedende maatregel te nemen. Ze gaan de volgende dag op pad, naar een dorpje in een hoger gelegen gebied. Nemen daar de afslag naar het bos. En komen ten slotte, vlak voor de avond valt, aan bij een verscholen huisje. Daar woont een magier. Een krachtige man. Die voor geen vampier bang is. En die als geen ander een tegenmaatregel weet ... tegen Graaf Dracula'.
'De tegenmaatregel van de magier is er echter niet zomaar een. Het is de meest krachtige die er bestaat. Een maatregel die hen zelfs in de dood behoudt voor de uitzuigende werking van een vampier. Voor eeuwig en altijd. Hun liefde behoudend. In steen gevangen. En uitstralend daar waar ze beiden, in elkaars samenzijn, worden bewaard.
Het enige is, dat de maatregel niet, of slechts heel moeilijk, ongedaan kan worden. Want als er een weg terug is, weet je nooit wie deze weg inzet. Dat kan een goedwillend persoon zijn, maar dus ook de vampier, de ondode'.
Een geladen stilte daalt neer, zodra mevrouw Les Mains stopt met vertellen. Na even nadenken, zegt Janneke: 'Zo, dat is dus de legende die bij deze stenen hoort. Tja. Wie zegt dat ze niet gewoon ergens in een bergriviertje zijn gevonden. Of langs het strand. Of... Nou ja, ga zomaar door', wierp Janneke tegen. 'Waar zijn ze eigenlijk voor?'.
'Om een Liefdesband te bekrachtigen', antwoordt mevrouw Kalia.
En Janneke, journalist als zij is, kan de vraag die nu in haar op komt, niet tegenhouden en prompt en plompverloren zegt ze:
'Ga je trouwen?'.
 |
| De Versteende Harten |
Wordt vervolgd....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten