De Vingerafdruk van de Opvolger

Zodra ze de deur achter de toonbank door zijn, bevinden ze zich in een andere wereld. Van de winkel zijn ze in de keuken gestapt. Een gezellige ouderwets aandoende woonkeuken. Met een roomkleurig gasfornuis op de plaats waar ooit een grote open haard geweest moest zijn. Op het fornuis staat een pannetje te pruttelen dat heerlijk ruikt. Kruidig, exotisch.... Chai latte.

'Ga lekker zitten', een uitnodigend gebaar naar de houten tafel in het midden van de keuken.
Janneke gaat zitten.

Zonlicht valt door de ramen die uitzicht geven op een oud aandoende stadstuin. Musjes vliegen af en aan. Koolmeesjes hangen ondersteboven aan een rits pindanootjes.
Janneke glimlacht. 'Wat gezellig'.

Mevrouw Les Mains schenkt de chai latte in en schuift Janneke een warme mok toe. Nadat ze zelf is gaan zitten, reikt ze met haar eigen mok naar die van Janneke en zegt: 'Proost'. Janneke grinnikt. 'Proost'.

Even is het stil.
Op het gekwetter van de musjes dat van buiten doordringt naar binnen, na.

'Waar wil je het over hebben?', vraagt mevrouw Les Mains na een tijdje. Waarop Janneke zich ineens bedenkt waarvoor ze hier is. Ze is een vrouw met een missie. En wel een hele stevige. Namelijk:

'Aantonen dat alles wat hier te vinden is en gedaan wordt, volstrekte onzin is'.

Punt.

Mevrouw Les Mains glimlacht. Alsof ze begrijpt wat er in Janneke omgaat.
Ze drinkt rustig van haar chai latte en wacht af.

Janneke vuurt haar eerste vraag op haar af: 

'Hoe bent u er toe gekomen te doen wat u doet?'

Mevrouw Les Mains zet haar kopje neer. En herhaalt peinzend: 'Hoe ben ik er toe gekomen te doen wat ik doe?'

'Ehmm.... Tja... Weet je dat ik dat eigenlijk niet weet?'

'T Zal Wel!', roept Janneke uit. 'Dat kan ik me nou echt niet voorstellen. Een mens weet toch wel wanneer die met iets begonnen is! Er is toch altijd een soort beginnetje. Dat was bij mij ook. Ik ben begonnen toen ik klaar was met de school van Journalistiek. Ik reageerde op een advertentie uit een blaadje van dat mijn vader leest. Hij liet me die advertentie zien en zei: 'Kijk, dat is nou echt wat voor jou. Ze zoeken een journalist bij 'TZalWel!'.

En zo kwam het'.

Mevrouw Les Mains knikt. Voorzichtig. Bedachtzaam.

'Kijk', begint ze dan, net op het moment dat Janneke weer verder wil gaan.
'Het zit zo... Zoals je op de voorruit van de winkel kunt zien, zitten we hier al sinds 1173'.

Even is ze stil.

'Dat betekent dat we hier al lang, heel lang, zitten'.

'Ja?', is het enige dat Janneke enigszins vragend weet te zeggen.

'Als je ergens zolang zit, dan is het soms moeilijk te bedenken hoe het ook al weer begonnen is. Het enige dat ik ervan kan zeggen is: 'Het is op een dag begonnen en daarna niet meer gestopt. Zodoende zijn we hier nog steeds'.

'U heeft het over 'ons en 'wij'. Wie werkt nog meer hier dan?', is Jannekes verdiepende vraag. Want, afwachten wat er komen gaat, heeft naar haar idee niet zoveel zin. Dit antwoord is veel te vaag. 'Zoals alles hier nogal vaag is', denkt ze er stilletjes bij.

'Wie hier nog meer werken? Mijn voorouders en ik'.
'Goed, het is dus een familiebedrijf', constateert Janneke.
'Ja, in zekere zin wel, maar ik werk hier op het moment alleen. Ik heb geen kinderen die het van me over kunnen nemen'.
'Owkee, dus u bent de laatste?', vuurt Janneke gedreven op mevrouw Les Mains af.
'Niet per se. Het is al eens eerder voorgekomen in  de geschiedenis dat een telg de laatste was, maar daar is altijd op het moment dat het nodig was een draai aan gegeven. Vandaar dat we hier nog steeds zijn'.
'Maar u bent dus niet allemaal familie van elkaar? Want als de erfopvolging onderbroken wordt, dan ben je geen familie meer', constateert Janneke op zakelijke toon.
'Al mijn voorgangers en ik... Wij zijn allemaal familie'.
'Maar, u zegt net zelf dat u geen kinderen hebt die het over kunnen nemen. Hoe zit dat dan?', de toon wordt, onder invloed van Jannekes groeiende scepsis, scherper.
'Er is nog een andere lijn van opvolging. Familie is in onze beleving meer dan het hebben van een bloedband alleen'.

Janneke valt even stil. En denkt na. 'Hoe zit dat dan?'

't Zit 'm in de handen', antwoordt mevrouw Les Mains, 'de handen geven je het antwoord. Met name de wijsvinger van de dominante hand. De vertelt je waar te gaan. Waar te kijken. Of juist... af te wachten. Meestal is dat het beste'. 

Janneke pent ijverig het antwoord neer. Terwijl haar wenkbrauwen een centimeter omhoog gaat: 'De vingerafdruk van de dominante hand en afwachten'.

Ondertussen kan ze het niet laten een vraag af te vuren:

'Hoe zit dat dan?'.

En daarop haalt mevrouw Les Mains iets te voorschijn uit de la van de keukentafel. Iets dat Janneke niet direct had verwachten. Ze kijkt daarom nog maar eens goed. Krabbelt zich even achter haar oor en flapt er hogelijk verbaast uit: 'Wat is dat?'

Mevrouw Les Mains legt het voorwerp op de tafel voor zich. Een stukje verweerd hout, aangetast door de tijd en viezigheid. Met daarop een kwakje was waarin een vingerafdruk staat.

'De Vingerafdruk van de Opvolger, gemaakt in het jaar 1173 door de oprichter van deze winkel', kondigt mevrouw Les Mains aan.

'Da's oud...', is het enige dat ze weet te zeggen.
'Ja, best wel', mevrouw Les Mains schiet in de lach.
'Kijk, op het moment dat het tijd wordt om over opvolging na te denken, komt dit voorwerp op tafel. Dit gebeurt, als het om opvolging gaat, altijd op een natuurlijke manier.

'Zoals nu', proest Janneke, 'dus ik ben je opvolger.

Mevrouw Les Mains zegt niets. Ze kijkt Janneke aan. Aandachtig. Vanuit stilte.

Janneke echter gaat verder alsof ze op een paard zit dat ineens in galop is gegaan. Ideeen bestormen haar vanuit het niets. Ze ziet het helemaal voor zich.

'Nou, ik moet zeggen. Je zit hier op een mooi plekje. t Is hier gezellig en sfeervol. Ik zou hier gelijk een cafeetje van maken. Mooi terras in de tuin aanleggen.'.

Mevrouw Les Mains ziet het voor zich en schiet in de lach. 'Met chai latte en roze', mijmert ze even met Janneke mee. 'Ja', veert Janneke op. 'Met chai latte en roze. En latte machiatto en... mmmm, ik zie dat wel zitten. Doe je mee? Doeken we dit hier op. Dit pand heeft mega veel mogelijkheden. Je zit hier perfect. Dan noemen we het 'In de vergulde hand', als eerbetoon van het verleden'.

De glimlach van mevrouw Les Mains beteugelt echter haar brainwave. Weer die glimlach. Niet gemeen. Niet vriendelijk. Gewoon een glimlach.

Maar waarom bezorgt een gewone glimlach haar kippenvel? Onwillekeurig wrijft ze met haar hand over haar arm. Ze rilt even. Trekt haar schouders op. En denkt:

'Nou ja, daar doet ze toch niet aan mee.... Whatever... 'T Zal Wel'.

Maar dat is dan ook de titel van het blad waar ze voor werkt. Dus, komt het eigenlijk wel mooi uit. Dat ze zo denkt.....

Wordt vervolgd....