Mevrouw Kalia's felle ogen peilen deze jongedame, tot in de diepte van.... iets. Janneke weet niet precies wat er gebeurt. Maar de blik van de dame naast haar... gaat door merg en been. Haar eigen merg en been.
En hoe het komt weet Janneke niet precies, maar er spreekt zoveel terug gehouden emotie uit mevrouw Kalia's blik dat Janneke haast als vanzelf ineenkrimpt.
'Heb ik iets verkeerds gezegd?', schiet er door haar heen. Als een bliksemflits. Pijnlijk. Schel aan haar ogen. Voor het eerst in lange tijd dat dit haar overkomt. En meteen voelt ze zich akelig ongemakkelijk. Ook voor het eerst sinds lange tijd, voor zover zij nu kan nagaan.
'Is dat een voorspelling?', vraagt de blonde vrouw naast haar. Blauwe ogen worden groenig. Vernauwen zich tot spleetjes. Ogen die zich naar haar over buigen. Turen in Jannekes eigen ogen. Janneke knippert. 'Ehhh... heb ik iets verkeerds gezegd?', vraagt zij, nu hardop. Dit keer lukt het haar om iets van haar oude zelfverzekerde houding terug te krijgen in de toon van haar vraag. En voor de zekerheid, om de ander op afstand te houden, mengt ze het met een beetje spot. Niet te veel, want met deze dame moet je vast niet te veel en te vaak de spot drijven.
Maar Janneke wijkt niet. Ze houdt haar ogen net zo strak gericht op de ogen van de vrouw die nu tegenover haar staat, als andersom. Alsof ze elkaar onder schot houden.
Met eenzelfde ruk als daarvoor richt mevrouw Kalia zich ineens weer tot mevrouw Les Mains en vraagt op gehaaste toon: 'Heeft ze vandaag een voorspelling gedaan?'.
Mevrouw Les Mains schudt ontkennend haar hoofd. Janneke snapt er niks van en deinst ineens een beetje terug als plotseling mevrouw Kalia met haar wijsvinger over een plekje op haar voorhoofd begint te wrijven. 'Nee, ik zie het. Haar derde oog zit nog dicht. Laat maar. Ik dacht even...'.
De normaliteit keert weer terug. Zo snel als ze verdwenen was, is ze ook weer terug.
Janneke wrijft over haar voorhoofd. 'Mag ik even vragen wat dat te betekenen had? Probeer je me te betoveren ofzo. Ik voel me helemaal bibberig', Janneke rilt. Ze heeft het gevoel alsof een stevige kou haar overvalt.
'Sorry', zegt mevrouw Kalia haar van opzij aankijkend. 'Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken'.
'Mag ik even weten waar dit over gaat? Er beginnen mij wat raadselachtigheden op te vallen', lichte wrevel maakt zich meester van Janneke. 'Eerst was daar dat rare blok hout, met die vingerafdruk en nu... nu druk jij zomaar jouw vingerafdruk op mijn hoofd. Gaat het wel goed hier allemaal?'.
'Welk blok hout?', vraagt mevrouw Kalia onverwacht alert aan mevrouw Les Mains. Het enige dat ze terugkrijgt is een indringende blik.
'Je bedoelt....?', vraagt mevrouw Kalia. Het enige dat mevrouw Les Mains doet, is knikken. Heel zachtjes knikken.
Mevrouw Kalia fluit tussen haar tanden door en zegt: 'Nou, in Dat geval... laat ik jullie weer even alleen'. En, snel rekent ze af, draait zich om, zegt zonder hen nog aan te kijken: 'Tot ziens' en stapt met flinke pas in de richting van de winkeldeur.
Op het moment dat ze de deurkruk naar beneden duwt, is het alsof er op hetzelfde moment iets gebeurt in het hoofd van Janneke. Een zachte klik. Een glanzend glazen balletje dat gaat rollen. Van heel hoog, naar heel laag. Steeds meer in snelheid toenemend. Het balletje weerspiegelt een gezicht. Een lachend kindergezicht. Is zij dat? Ja, dat is ze zelf. Ze houdt iets vast. Een toverstokje. Een herinnering komt op, dwarrelt door haar heen als een zachte zucht, terwijl het balletje dat haar gezicht weerspiegelt in volle vaart door rolt. Zo van boven naar beneden, in haar hoofd. En....
De herinnering weekt zich los. Een echo klikt van links naar rechts.
'Ik werd toen zeven en was verkleed als een tovenares'.
Ze valt in gedachten nu zelf naar beneden. Wat eerst het balletje was, is zij nu zelf. Ze wint aan snelheid. Sneller en sneller. Het balletje rolt. Zijzelf rolt. En schiet dan ineens als een kogel uit een loop. Zonder dat ze door heeft wat ze doet, zonder dat ze het gevoel heeft dat ze zichzelf bestuurt, rent ze op mevrouw Kalia af en zegt, als ze vlakbij haar is, buiten adem, alsof ze net een marathon heeft gelopen:
'Vertrouw. Het komt goed. Het Is goed'.
Dan valt ze stil.
Mevrouw Kalia kijkt over haar heen naar mevrouw Les Mains. Al wat zij terug krijgt is een glimlach. Niet gemeen. Niet vriendelijk. Gewoon een glimlach.
Richt vervolgens haar blik weer op Janneke.
Knikt.
En verlaat de winkel.
De deur klikt zachtjes dicht.
Klik klak hakken verwijderen zich.
Ze verdwijnen de winkelstraat in.
De hoek om.
Stilte.
Twee zachte handen, op elke schouder een.
Een vriendelijke stem die zegt: 'En nu even pauze. Kom'.
Mevrouw Les Mains loodst haar mee. Terug naar de keuken. Terug naar de houten tafel. Terug naar het pannetje met chai latte. Dat nog steeds op staat en heerlijk ruikt. Twee mokken op de houten tafel. Musjes die kwetteren. Koolmeesjes die buitelen. Ondersteboven aan een rits pindanootjes. In een oude stadstuin. Een blokje hout met een vingerafdruk in was.
'De opvolger', echoot het door haar lijf.
Hetzelfde als daarnet.
En zo volstrekt helemaal niet.
Alsof... alles anders is.
Ineens.
Er klopt niks meer van.
En tegelijkertijd zo helemaal wel.
'Wie ben ik?', vraagt Janneke ineens vertwijfelt.
'Wat gebeurt er met me?'.
'Ik voel me zo raar. Ik ben bang'.
Mevrouw Les Mains houdt haar vast. Zachtjes. Een warme omhelzing.
'De ineenstorting van de werelden'.
Een glimlachende stem.
Armbanden die rinkelen.
Hoog en vriendelijk.
En Janneke....
Ze huilt.
Zomaar.
Plotseling.
Tranen rollen.
Als glazen bolletjes.
Over haar wangen.
Ze huilt.
Om het verdriet.
Om het geluk.
Om alles.
En om niets.
Helemaal niets.
Wordt vervolgd.... met morgen... de Ont-Knoping.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten